Nadal 2009-10: Vaite Nadal que xa cansas

1   Non sei se eu son dos Reis ou prefiro o Noel.   Postos a elexir elixo todo o que han traer.   Poño as mans pra que mas enchan con moreas de ledicia.   Quito as mans cando me botan carbón pra pintar os días.     2   Alumean o Nadal ao carón do Corté Inglés, non alumean os cartos nos petos de quen non ten.   Vas camiñando sen peso un ano máis o que ven. Probe fuches, probe es, probe serás no 2010.   Vaite Nadal que xa cansa o engano que ti es.   Vaite co teu Deus Consumo a onde haxa pra te ter.

Nadal 2009-10: Os Reis que veñen

Puso un agasallo nas súas mans de neno e recolleu o sorriso de quen aínda cre nuns Reis que veñen do lonxano Oriente.   ¡Bendita a inocencia!   ¡Qué boa a nenez!

G/C:Sempre soa

Vestido branco   Prezo: 33 euros           1   Hoxe non sei qué decir porque xa dixen moito, tampouco sei calar hoxe o que che conto.   Chega a noite cedo i eu sego tan soa coma estaba onte, antonte, e sempre soa.   Por riba xa me bota a vida outro outono para atarllo ao corpo.   Van xa unha morea de setembros gastando os veráns do meu corpo.     2   Todo igual.   Nada cambia.   Yo sigo abrazada por el eco de mi voz apagada en un papel.   Me invento.   Me reinvento.   No dejo de ser llama de vela que arde, no acaba y continua.   Regreso a mí.   Quedo en cera.   Una torre se levanta buscando el abrazo de dos lunas congeladas.   Se derrumba.   Igual que mis sueños.

Eu, a poeta

Noite fóra, noite dentro, un camiño a ningures vou pisando sen sabelo. Pasan horas, veñen lerias, cae un día, un mes chega, vaise un ano, chega outro.   Noite fóra, noite dentro.   Abro a fiestra as estrelas, vexo a lúa no meu teito. Vaise a noite e esla fica sempre rindo a miña beira.   Noite fóra, noite dentro.   $$$$$$$$$$$$$$$$     Precio: 14,90 euros   COMPRA LA PEGATINA EN:

Eu, a poeta

Chegas coma o lume sen pedir para entrar onde ninguén agarda o teu quente bicar.   Xa perdo o acougo. Xa non cavilo máis. Tirome ao teu monte deixando o meu atrás.   Esquezo tantas cousas coma endexamáis pensei que esquecería ao eu namorar.

Eu, a poeta

Fun cara ti coma unha bolboreta que chega e non fica a beira de ninguén.   Ti sempre no teu teito ollando o meu voar dun barco a un porto, dun porto a un mar.   Voltaba e alí estabas piando ao eu pasar.   Sempre ti agardabas. Sempre eu a voar.

Mi chico, mi chico

Vou cara ti aínda que non estés porque sempre estás no meu cabilar.   Mi chico, mi chico, chámote sen nome.   Mi chico, mi chico, aínda estou lonxe.   Mi chico, mi chico, axiña te atopo.   Ti estás pensando tamén no meu nome, na túa raíña da cidade da Torre, a que tanto escribe, a que tanto conta, a que che adica os versos da noite.

Eu, a poeta

Abro a fiestra i vivo no campo sen cancelas, aquí ninguén te bota fóra da túa leira.   Enredome na Rede con verbas e máis verbas, brinco de unha páxina noutra que xa invento.   Iste é o mundo libre que eu quero atesourar na miña realidade.   Iste mundo sen portas é o que non atopo na miña realidade.

Eu, a poeta

Aíllome do mundo adentrándome en min ata que me esquecen os que están a vivir.   Eu estou nunha cárcere da que non sei sair. Sempre catro paredes. Sempre o mar de fin.   Mañán, moi caladiña, deixareime fuxir pola ventá que abro para chegar a ti.   Nun teclado alleo os meus dedos camiñan por letras que escribiron antes do sol caer.

En dúas linguas

Me clavo y desclavo de la cruz de tu amor cuando veo en tus ojos escrito el adiós.   Ti xa non me queres, eu quero seguir coas lapas máis mornas ardendo por min.   Cravada na cruz toleo por ti, non quero cambiarte por outro sentir.   Prefiro os cravos feridos de fin a uns cravos novos aínda por ferir.   Por eso me quedo pegada a las sábanas cuando tu ausencia rellena la cama.

Namorándome

Chegoume o teu retrato. Moitas grazas.   Lembrábate antes, ágora son lembraza.   Non sei se voltar contigo ou quedarme con outro que ronda o meu corazón.   Ti es o retrato do que foches sempre, él é a incógnita dun libro a escribir.   Non che correspondo cun retrato meu, pero douche as grazas por non me esquecer.

Eu, a poeta

Son eu a que enche o serán de poesía, a que sementa verbas no deserto, a que pranta froles que non nacen, a que recolle nada e moito e tanto pouco.   Son eu o silencio levado polas pernas, a boca que fala pola man, a agonía que morre pero vive, a loita da tinta por pasar.   Son eu isa que cres chamada Miss Derrota, isa que aínda segue a súa loita, isa que vai ceibe pola rúa, isa que cala, isa que escoitas, ista. Eu. A poeta.

Trovadora de min, trovadora de outros

Calo. Sei que non debo falar máis. Falar é perder, perder é caer, caer é non ter. Por iso calo. Resisto na miña loita. Mañán pode ser un día de colleita se hoxe gaño calando tanto coma digo co meu silencio.

Trovadora de min, trovadora de outros

 

Ía rematar na estrada

e rematou na beirarúa

coa lingua botada cara fóra.

 

Viña a Señora

co seu fouciño

a poñer fin

aos catro días.

 

Non choraba por él

senon por ela, a gata loira,

aquela última moza que tivo,

a derradeira que non sabía

o traxe negro que lle poñía.

 

Quiso sorrir

e foise indo

no derradeiro tren;

adeus, adeus,

ía él decindo.

Trovadora de min, trovadora de outros

Póñolle poesía a miña vida

nesta mañán de día 1,

encho as follas cos meus versos,

vou vaciando o corazón.

 

Tapo os silencio coa poesía,

deito a man polo camiño

dun rego vivo nun rego morto

ata encher leiras de tinta.

 

Só estou eu máis istas follas,

a lúa morre, o sol non asoma,

o mundo é un silencio apagado.

Calade. Calo. Non falo, pero

vou deixando unha agonía sementada.

Nadal 2008-2009

 

 

Non falta nada

neste meu Nadal:

turrón unha chea,

melindres tamén,

o cava é o río

da gorxa aos pés.

 

Ista noite vou bailar

coa vasoira vermella

para ter eu moita sorte

no vindeiro que se se achega.

 

As marteladas que dan

creo que son as das uvas,

tanto ten, tenme o mesmo,

eu xa as comín antonte.

 

Neste meu Nadal

non están a faltar

nen cartos nen pan.