LIBROS EN GALEGO

MERCA AQUÍ OS TEUS LIBROS

MERCA AQUÍ OS TEUS LIBROS
ENVÍO DE BALDE

viernes, 29 de diciembre de 2006

Promesas para un ano novo

-Pro ano deixo de fumar. Nin un pitillo máis.

Andrés cala. Él perde o tempo doutras maneiras, simplemente deixa que pase sen cavilar no que vai facer.

-Ti podías prometer rematarla ESO dunha vez -dille a nai.
-¿A quén llo prometo?
-A min, a ti mesmo,... a quen queiras.
-Podese vivir moi ben sen a ESO.
-¿Onde pensas traballar sen un título académico?

Andrés pensa. Coñece a moita xente que traballa sen título algún. Nerea, por exemplo, deixou o intituto e atopou traballo nun supermercado. Ricardo tamén traballa sen necesidade de ningunha ESO. É camareiro.

-Podo traballar nun supermercado.
-¿De carniceiro?
-Non. Negome a vender animais mortos. Pero podo ser repartidor.
-¡Válgame Deus! Eu avogada do Estado e o meu fillo quere ser levarecados. Estuda, Andrés.

A nai prende un cigarrillo co cigarrillo rematado. Un tras outro. ¿Engordará cando deixe de fumar? O xuíz dixolle que lle gostaba. A nai quere darlle unha nova oportunidade ó amor. O seu ex xa casou fai un ano, ela non vai ser a viuva dun vivo.

-¿Qué me vas regalar polo Nadal?

A nai suspira. ¡Qué latazo! Terá que achegarse ata o Corte Inglés.

-¿Ti qué queres? Espera... Anotamo eiqui neste papeliño.

Andrés enche un folio polas duas caras. Entregallo. A nai gardao no bolso de man sen lelo. Os cartos non son un problema.

jueves, 28 de diciembre de 2006

O Nadal de Hércules

 
 
Doce uvas non me chegan
para os desexos do ano
con unha caixa de uvas
xa podo desexar algo.
 
Un mundo máis xusto quero.
Hércules non me fai caso.
Un campo aberto a todos.
Hércules xa vai despertando.
 
Unha escritora famosa.
Cala, Hércules, vai calando.
Unha poeta no espello.
Ali só son a pantasma.
 
Xa vou borracha de abstemia
comendo as uvas brancas
as negras comeas Hércules
eu só quero uvas brancas.
 
Brancas como istes folios
nos que ceibo as plabras
verbas que brindan con cava
o primeiro día do ano.



LLama Gratis a cualquier PC del Mundo.
Llamadas a fijos y móviles desde 1 céntimo por minuto.
http://es.voice.yahoo.com

martes, 26 de diciembre de 2006

O Nadal de Hércules

Oferta Navidad 2006
 
O meu belén é variado
un nacemento ben amplio
Hércules fai as cidades
eu poño a paisanaxe.
 
Empezo pola Familia
despois o boi e a vaca
a mula sempre a esquenzo
porque poño dous cabalos.
 
Nos desertos poño mares
os meus Reis veñen en barco
a estrela é a lúa
Herodes non me fai falla.
 
Os anxeliños rodean
ó Papá Noel das barbas
sin que non é home cristián
pero en non fago caso.
 
Hércules baixou da Torre
porque di que fago estragos
misturando no Belén
xentes de todolos lados.



LLama Gratis a cualquier PC del Mundo.
Llamadas a fijos y móviles desde 1 céntimo por minuto.
http://es.voice.yahoo.com

viernes, 22 de diciembre de 2006

Os convidados da duquesa

 Dixeronme ca duquesa era unha muller de costumes extranas pero nono quisen crer. A presunción de normalidade non se lle debe negar a ninguén. Eu dinlla á duquesa sin que ela ma pedira.
 
 Foi na súa casa onde me atopei por primeira vez cun maiordomo. Era un home delgado, non moi alto e cun nome de persoaxe de tebeo. Chamabase Carpanta. Polo menos así o chamaba a duquesa.
 
 Eu ía preparada pra compartir mantel cunha chea de xente. A duquesa habiame dito que cria presentarme a súa familia. Pero no inmenso salón só estaba a arístocrata ben enxoiada e peor pintada. As arrugas non teñen cura e as da duquesa rachaban a maquillaxe a regos.
 
 -¿Quieres un bombón?
 
 Collín o bombón e gardeino. Xa atoparía algún neno a quen darllo. A duquesa chamou a Carpanta. Cria que servira a cea.
 
 -¿Onde están os seus convidados?
 
 A duquesa sinaloume unha pantalla de plasma.
 
 -Os meus fillos acompañanme dende a distancia. Iste é o maior. Hola, Jaime.
 
 Foime presentando a toda a prole pola televisión. Sentinme coma se me presentaran os do telexornal. Disenlle a todos "encantada". Certamente estaba encantada. Era víctima do encanto da videoconferencia que cada vez se me asemellaba máis o telexornal non sei por qué.
 
 Carpanta ía servindo prtos co cuño da fame. Nunca tan pocuca comida comera no Nadal. Un só langostino, unha lonchiña de samón Jabugo, unha folla de leituga, un rodete que sabía a peixe pero non soupen si era merluza ou un xurelo calquera. O postre foi tan probe que tiven que sacar o bombón do peto e comelo.
 
 Eu tiña máis fame que Carpanta o dos tebeos. O Carpanta maiordomo ou xa comera ou non tiña fame ou queizais cando te matan de fame quedas vacinado contra as gañas de comer.
 
 A duquesa lembroume que estaba alí pra recitalos meus poemas. Dende a televisón un alboroto de voces pedía un poema distinto. Alí había que inventar pra contentar ó persoal.
 
 Achegeime o nacemento e acariciei ó Deus neno.
 
 -Iste vai por ti, meniño, que eles no merecen.
 
Neno, non baixes ó mundo
ca panadería pechada
os brazos sen pan cansan
cando nadas polas mares
e se pola vida nadas
non veñas co peto fraco
que no Ceo diste mundo
hai que pagala entrada.
 
 
 A duquesa di que lle doe a testa. Na televisión os convidados andan revolucionados. A noiva do fillo máis novo besa un crucifixo. Unha nora chamame comunista.
 
 -Grazas.
 -¿Gracias? Yo no le pago, señorita. Nos ha estropeado la nochebuena. Carpanta, acompaña a esta joven a la puerta.
 -Non son señorita, duquesa. Son señora.
 -¡Lo que hay que oir!
 
 Da videoconferencia escaparon todos. Tiñalles outro poemiña preparado e ágora só me van a oubir a duquesa mailo Carpanta. Adicollo a él.
 
Na Noiteboa Carpanta
busca un poliño asado
por cociñas e tixolas
e non atopa nada.
 
Unha estrela anuncia
un meniño no pesebre
Carpanta non pode ir
a adorar ó Deus neno.
 
Se fora él ricachón
levarialle á duquesa
para que fixera dela
unha boa cociñeira.
 
 
 A duquesa tirouse no sillón. Os da televisión apareceron berrando. Crian saber se morrera. Dixenlle ca alma da duquesa ía cara Deus.
 
 -¡Las joyas! Jaime, vamos rápidamente.
 -Las joyas son mías, Juana. Están en el testamento para mi.
 
 A duquesa era unha morta calada. Estaba oubindo dende o seu cadáver vivo o reparto da herdanza nun "ti queres e eu tamén".
 
 Ergeuse. Alisou o vestido vermello que lle chegaba ós zapatos.
 
 -Estades deserdados -dixolles ós do televisor-. Carpanta é o meu herdeiro universal.
 -¿Esa es mamá?
 -Repitalles o testamento en castelán, duquesa.
 -Dillo ti en verso, poeta, que por iso che vou a pagar.
 
Escoitade o testamento:
leiras, casas e castelos
para o fiel escudeiro
para os fillos non deixo
nin un real de peseta
para as noras e xenros
parin cinco churumbeles
para os netos e netas
grazas por vir hoxe a verme.
 
Carpanta é o herdeiro
de todo o que eu teño
casaremos pola igrexa
se atopamos un crego
e se non o atopamos
en pecado viviremos.



LLama Gratis a cualquier PC del Mundo.
Llamadas a fijos y móviles desde 1 céntimo por minuto.
http://es.voice.yahoo.com

jueves, 21 de diciembre de 2006

O Nadal de Hércules

Rotante Chica en la Torre de Hércules
 
 
Hércules, muso querido,
eres a folla mailo bolígrafo
eres a tinta da miña vida
eres un soño
eres o home.
 
Penso que eres
un Deus de home
voltas a min
polo Nadal
vas esprimindote en poesía
muso querido
querido muso
amor da poeta pola noite
cando as estrelas son auroras.
 
Hércules, home das neves,
nas ondas eres
un mariñeiro
que busca porto.
Nos meus poemas deitaste
meu Hércules... meu muso
sempre Hércules.



LLama Gratis a cualquier PC del Mundo.
Llamadas a fijos y móviles desde 1 céntimo por minuto.
http://es.voice.yahoo.com

viernes, 15 de diciembre de 2006

A tenda nova

 A nova tenda ten de todo menos clientes. Abre ás nove cando aínda corren os nenos pro colexio, ás dúas pecha, volve a abrir ás catro e aguanta atá ás oito. Día tras día.
 
 O xénero é bó pero ninguén se interesa por ningún dos productos que enchen estanterías e anaqueles.
 
 Detrás do mostrador hai unha rapaza que vai perdendo o sorriso polo fracaso. Os costes fixos son os que abren a porta. Aguantará o Nadal.
 
 A rapaza santigüase cando entra. Rezou catro padrenuestros seguidos o día que vendeu unha bufanda, a súa primeira venta. Onte xa non rezou. ¿Pra qué?
 
 -¿Por qué no vendes nada? -preguntalle unha señora desas de profesión metomentodo-. Mira la tienda de Tere. Está siempre llena de gente. ¿Cuánto valen estos guantes?
 -Cinco euros.
 -Eres muy carera.
 
 A señora foi directa a Tenda da Tere. Chegou berrando ca nova vendía os guantes de lan a cinco euros. Tere berrou pros de dentro e pros de fora que ela vendía guantes a tres euros o par.
 
 O día de Noiteboa había xente pra todos. A tenda nova enchese de clientes por primeira vez.
 
 -¿Han ido ustedes a comprarle a esa paleta de la aldea? -pregunta a Tere.
 
 Os clientes da Tere son xente moi fina. Non sabían ca nova era paleta pero ágora so saben. Achéganse a tenda nova.
 
 -Vendes muy caro. Tere ya ha puesto rebajas.
 -¿De qué aldea eres?
 -¿Dónde vives?
 -Si no bajas los precios no vas a vender nada. Me voy, ¡Dios mío!, ¡qué tarde es!
 
 A tenda nova volve a vaciarse de clientes.
 
 Chegou o fin de ano co fin dos aforros da rapaza da tenda nova. Botou ás contas e no quiso crer pero era certo. Non tiña cartos.
 
 Arrastrou os pés cara a casa. A medio camiño detuvose nun supermercado. Mercou unha barra de pan máis un paquete de arros. Na cola da caixa os carros botaban por fora. Champáns, turróns, melindres, marisco, cordeiro,... Moitos pagaban con tarxeta de banco.
 
 A rapaza pagou con moedas.
 
 Chegou a casa, coceu o arros, cortou o pan e sentouse a sua mesa de fin de ano.
 
 Cando chegou o ano novo cas doce marteladas televisadas, a rapaza durmía. Despertou co estoupido dun fogete.
 
 Era noite pechada, tan pechada coma súa tenda fracasada, tan pechada coma o futuro maldito, tan pechada coma todalas portas que lle pecharon.
 
 A rapaza chorou outra vez por todo e por nada ata co sono volveu a secarlle as bágoas.



LLama Gratis a cualquier PC del Mundo.
Llamadas a fijos y móviles desde 1 céntimo por minuto.
http://es.voice.yahoo.com

miércoles, 13 de diciembre de 2006

O Nadal de Hércules

 
 
Os cristais fanlle de espellos
ó meu namorado Hércules
cando se achega a verme
viaxa de fiestra en fiestra.
 
Anda hoxe perdidiño
vaciando a carteira
él merca os agasallos
apurado polo tempo.
 
Non é home de creenzas
pero no Nadal ben cre
vai pola Rúa Real
mercando todo o que ve.
 
Ahí ven feito un Noel
cun camión detrás del
carrexando os paquetes
porque xa forza non ten.
 
Meu namorado
ti es o rei
non hai Baltar
que prefira eu.



LLama Gratis a cualquier PC del Mundo.
Llamadas a fijos y móviles desde 1 céntimo por minuto.
http://es.voice.yahoo.com

lunes, 11 de diciembre de 2006

O Nadal de Hércules



O lar prendido no lume
o pino cheo de luces
cunha estrela que apagaba
cando o belen era luces.

Fora chovía e chovía
como chovera outros días
a neve só no camiño
do nacemento do Cristo.

Un lóstrego rachou anoite
e tremou todo o marisco
unha fonte de espuma
saiu dos cavas e do viño.

Tormenta había fora
tormenta na miña vida
¿onde andaba o meu Hércules
que no Nadal xa non viña?

jueves, 7 de diciembre de 2006

O Nadal de Hércules



Paseo a rúa
sen apuralo paso
pra verte, meu Hércules,
en cada escaparate.

Ti falas e falas
eu calo e escoito.
Falas de Nadales,
Caribes e froles.
Eu xa vou soñando
texendo outra historia.

Misturo o Nadal
co que ti me contas
a cabeza perdo
entre dous amores:
un o que che teño
outro o que atopo.

sábado, 2 de diciembre de 2006

O Nadal de Hércules



Maxia do Nadal
¡qué ven Nóel!
un home vello
con un tonel.

Un pucho trae
máis branca barba
que lle conxunta
con un bó traxe.

O vello é forte
coma un carballo
tira do carro
coma un cabalo.

¡A durmir, nenos!
que nos escapa
se non durmides
non deixa nada.

lunes, 27 de noviembre de 2006

Emocións fortes na neve

Ando estes días a preparalas vacacións do Nadal. Quero alonxarme de todo o que recorde festas tradicionais. Xa o intentei outras veces e fracasei. Descubrin co Nadal no Caribe é coma eiqui: felicitanche o ano novo ainda que non queiras. Tes que ser feliz a forza.

Unha amiga faloume maravillas dunha axencia de viaxes no centro da Coruña. Alí fun o sábado a mañán.

-Usted necesita unas navidades blancas, señora.
-Non, por favor. Non me fale do Nadal.
-Me refiero a unos días en la nieve.

A rapaza sacou dunha carpeta varios folletos cheos de montañas nevadas. empecei a miralo reloxo. Non ía a guantar moito rollo.

-¿Sabe usted esquiar? Si no sabe no importa. Es muy fácil. Se aprende en un plis plas. Nosotros tenemos profesores titulados en todas las estaciones de esquí a las que enviamos a nuestros clientes.
-Creo que non vou aprender. Despois de rematar a carreira xa non se aprende nada máis.
-Puede usted iniciarse en emociones fuetes.
-¿Non me diga?

A rapaza estaba convencidisíma de que eu estaba feita para todo tipo de deportes raros sobre os esquís. Faloume do helisquí, do esquí de travesía, do mushing e doutra cousa que chamou telmark.

Non merquei ningún paquete turístico dos moitos que me ofreceu pero saín ca moral nunha nube.

Imaxinarme descendendo por ladeiras non patas para cardíacos sen acabar cos osos no compoñedor é coma tomar unha botella de coñac dun trago. Bueno, debe ser. Eu nunca me emborrachei de licor pero o sábado saín da axencia de viaxes borracha de optimismo.

A ledicia duroume o resto do día. Sorríalle a todo o mundo, repartía apertas e bicos entre os amigos coma se me houbera tocado a lotería.

Pero todo o bó remata. Pola noite chegoume unha pesadilla de resaca.

Viame vestida con minifalda e botas brancas con tacóns de agulla moi aseitados para pasear pola Calle Real. Subía o número un en Catro Camiños e o chegar ó porto o bús trocabase en helicóptero. Eu berraba pero ninguén me facía caso. A xente seguía a conversar coma se nada pasase. Nen sequera me miraban. O helicóptero parou nun monte nevado. Pensei que era a Zapateira pero non. Aquela non era a miña Coruña, nin sequera era cidade nen pobo. Era un deserto de peñascos imposibles con neve coroados de brétema fría, moi fría.

A xente baixou. Eu quisenme amotinar soa pero non puiden. O buseiro, ágora piloto de helicóptero, votoume fota.

¿E ágora qué ía a ser de min?

Alí estaba a rapaza da axencia de viaxes cun impreso na man. Tiña que asignalo se cría un profesor titulado. Asignei non porque quisera mestre senon porque cria compaña.

-Tranquila, señora. Eu coñezo ben a zona.
-¿Estamos en Galicia? ¿Ainda non saímos de España? ¿Chegamos a Suiza? ¿Non estaremos en América?

Eu preguntaba pero o home non respostaba. A da axencia de viaxes doume unhas botas de goma. Dixenlle que nas cria. ¿Pra qué? Se vas a morrer, mellor facelo sobre uns tacóns de quince centímetros coma unha estrela de cine americano.

Volamos en grupo ladeira abaixo e non morremos. Deus fai miragres as veces.

Ágora pasamos do helisquí o esquí de travesía.
-Eu sí que vos vou a atravesar a vos a couces, desgraciados cabróns.
-Hable con educación, señora.
-A ver se non podo decir un taco antes de morrer, carallo.

A da axencia é moi fina. Tapa as orellas. Eu calo porque se non me oube é coma se non protestara. Ademáis hai que aforrar forzas.

Ágora subimos por un peñasco enrriba duns esquís máis lixeiros. ¡La madre que los pario! Non podo dos cadrís. Creo que estamos en Francia. Esto asemella ó Pirineo francés. ¿Funcionará ainda o teléfono das emerxencias? Marco como podo o 112.

-¡Felicidades, señora! Toda España se siente orgullosa de usted.
-¿De min?
-Estamos viéndola en la dos de Televisión Española.
-Vos estades bébedos. Eu eiqui morrendo e non hai quen me rescate destes que me pasean polo matadeiro.

Quedo sen cobertura. ¿Onde estou? Bueno, parece que me van a deixar sentar nun trineo. O malo é cos cans danme medo. Teñen máis dentes ca pelos. ¡Dios mío! ¿Non é ise o buseiro? Pois ahí vai de conductor de trineo. O demo o leve lonxe de min.

-¿Va bien, señora? Hemos elegido el mejor musher de toda Escandinavia para usted.
-Pois ainda que non elexirades tanto era o mesmo.
-¿Le gustan los perros nórdicos? Puede comprar uno por un módico precio.
-¡Non! Non quero nin can nin cadela.
-¿No ama usted a los animales?
-Eu só amo ós homes.
-¿Es usted ninfómana?
-Algo así.

Esta debe ser unha entrevista pro telexornal. Oxalá non o vexa miña nai porque se o ve e capas de ir o rexistro civil a darme de baixa do libro de familia.

Fanme baixar do trineo e volven a poñerme esquís. Sintome coma unha saltimbalqui do circo. Eu a istes denuncioos na primeira comisaría que atope e a miña amiga non lle volvo a falar na vida. Mira que fun parva o deixarme aconsellar por ela...
-Pra xirar ten que aseonllarse -dimo mestre.
-El telemark es estupendo. Es la modalidad de esquí que proporciona mayor libertad de movimientos.

Posi se hai libertade utilizoa. A min petame rezar e rezo. Deus ten que oubirme porque se non aparece ágora non aparece nin no Xuicio Final.

-¡Estamos en un país laico!
-¿Estamos en Francia?
-No. Esto es Sierra Nevada, la única estación de esquí española con pistas adecuadas para el telemark.

Entón xa sei a quen lle teño que rezar: a Virxe do Rocío. Inicio unha avemaría pero na remato. Eu son devota do Noso Señor Santiago. Falolle de ti e sempre me escoita.

Esta vez tamén o fai. Desperto. Estou na cama agarrada a almofada como a unha táboa de salvación.

miércoles, 22 de noviembre de 2006

O Nadal de Hércules

Ayuntamiento noche.jpg
 
Hércules, amor,
o Nadal ven
no Corte Inglés.
 
Fuxamos xuntos
lonxe de Nadales,
postales e sobres;
lonxe desas rúas
que só teñen luces;
lonxe desas tendas
cheas de agasallos.
 
Soios nunha praia
sen uvas nen envase
brindemos cas ondas
polo aniversario.
 
Dous anos,
meu Hércules,
xa son dous
os anos.
 
Nun Nadal chegaches
sen eu agardarte
ti viñas nun barco
eu na lancha estaba.



LLama Gratis a cualquier PC del Mundo.
Llamadas a fijos y móviles desde 1 céntimo por minuto.
http://es.voice.yahoo.com

martes, 21 de noviembre de 2006

Baixo o signo de Cain

Esculturas.jpg
 
¿Onde?
¿Onde está o camiño?
¿Onde non hai espiñas?
¿Onde serei libre?

Non quero estrelas
nin a Caín no signo
quero libertades
quero ser máis libre.

¿Onde?
¿Onde Ti te atopas?
Dimo, Deus, Ti dimo
temos que falar
deste meu destiño.
   



LLama Gratis a cualquier PC del Mundo.
Llamadas a fijos y móviles desde 1 céntimo por minuto.
http://es.voice.yahoo.com

lunes, 20 de noviembre de 2006

O amor de Hércules

Playas Riazor Orzan aereo.jpg

Hércules voltou hoxe
dixome que era o mesmo
bañou a praia de bágoas
cando non quisen crelo.

Di que pasaron milenio
non contei anos valeiros
séculos borrei con esperas
xa non cria coas penas.

Di que son quen entón era
paseo de espello a espello
e non vexo a que era
só unha pantasma vexo.

Hércules voltou axiña
subido nunha bolboreta
dixome que viña cedo
eu creo que veu de cerca.


sábado, 18 de noviembre de 2006

A penitencia da Sabela

Ser crego non é un traballo doado. Os pecados que che contan son moitos. algúns non quiseras sabelos.
Don Manuel sentase no confesionario e vai confesando. Hoxe son todas mulleres. Don Manuel bota a cabeza fora para mirar si se achega a muller que non quere confesar. O demo tentao a fuxir do confesionario. Aguanta a tentación perdoando pecados e impoñendo penitencias de avemarías. Don Manuel sempre manda rezarlle a Virxen. As mulleres perdoan máis.
-Ave María purísima.
-Sin pecado concebido.
¡Alí a ten!
Don Manuel tapa as orrellas cas mans pero ainda así oube a confesión da muller.
-No puedo perdonarlo, padre. ¿No dijo Cristo que para perdonar el pecador tenía que arrpentirse? Mi marido no se arrepiente. Aunque Dios lo envíe al infierno el día del Juicio Final él está decidido a seguir siendome infiel.
Don Manuel deixaa falar. Xa lle dixo outras veces que tiña unha crus coma o Señor. ¿Qué lle vai decir?
Ela di todo. Pidelle a anulación. Ten dez fillos que precisan dun pai. ¿O do Ceo? Non, un pai home que sustitua o biolóxico. ¿Marchou ca outra? Ainda non pero está a marchar. Xa levou os ordenadores. Agora os nenos toleanna porque non teñen messenger na casa. ¿Qué é o messenger? Unha cousa da Internet. Alí coñeceu o ainda esposo a outra. din que é unha rapaza rusa que vive en Murcia. Só o quere polos cartos. ¿Qué penitencia me pon?
-Ninguha, filla, xa tes dabondo.
-Algo teño que rezar, padre.
-Reza o rosario.
-¿Cántos?
¡Jesús! Don Manuel ergese e sae do confesionario.
A muller corre detrás del.
-¿Cántos rosarios teño que rezar, don Manuel?
Unha nena sentada no primeiro banco da igrexa dille a nai ca Sabela debe ter moitos pecados porque o crego púxolle de penitencia unah chea de rosarios.

miércoles, 15 de noviembre de 2006

Arredor de min



Mundo ancho cara adiante
cando me cortan o paso
dou tres pasos cara adiante
para atras non hai camiño
para adiante é mundo adiante.

O carreiro é autoestrada
ca peaxe recortada
os primeiros nono pagan
porque fan camiño ancho
pisando todolos baches.

Mundo ancho cara adiante
taconea polas mares
pra que abran en canales
un paseo cara adiante
en xardíns entre dous mares.

Baixo o signo de Cain

 
Unha estrela chega
hoxe a miña vida
non quero tocala
pero sí sentila.

Soñarei un pouco
sen perdelo tino
esta miña estrela
ven orfa do signo.

Doulle unha aperta
de crente sumisa
baixo sete chaves
gardo a rebeldía.

Deixame crer
ca estrela é miña.
Deixame sentila
sen ser pesimista.



LLama Gratis a cualquier PC del Mundo.
Llamadas a fijos y móviles desde 1 céntimo por minuto.
http://es.voice.yahoo.com

LIBROS