LIBROS EN GALEGO

MERCA AQUÍ OS TEUS LIBROS

MERCA AQUÍ OS TEUS LIBROS
ENVÍO DE BALDE

viernes, 27 de julio de 2007

A duquesa de Monte Loureiro, 33

 A VIDA SEGUE
 
 Uxío está moi contento en Palma. Gaña máis cartos que no Vaticano e ten mellor clima, pero eu sego rezando por un bispado para A Coruña. Non quero morrer sen ver unha catedral nesta cidade miña co meu fillo de bispo.
 
 Tampoco quero morrer antes de que a miña sobriña Eva sexa unha pintora recoñecida. Eva a Picassa ten que chegar a algo se é certo que Deus existe.
 
 -Denise separouse, duquesa.
 -Pois vou a darlle o pésame, meu neno.
 -Chega tarde, duquesa. Xa marchou.
 -¿Deixoulle a casa ó carniceiro?
 -Sí, duquesa, máis unha filla que está namorada do padrastro.
 
 ¡Valgame Deus! ¡Coma está o mundiño! Teño que seguir rezando para que don Bieito se apiade da Coruña e nos mande un bispo. Hai moitos pecados.
 
 -¿Vai a sair, duquesa?
 -Sí, meu neno.
 -Non saia con ise home.
 
 O meu asistento sempre me pide que non saia co conde de Talavera, pero eu non lle fago caso. Estou namorada, carallo.
 
 Cando chego a Riazor, o meu conde está tomando o sol. Deitome o seu lado, bicoo e digolle co amo. Todos me miran abraiados. algunha vella santiguase.
 
 -¿Cántos anos tera?
 -Ten corpo de trinta anos, pero a cara...
 
 Que falen. A min ninguén me rouba esta ledicia dun amor de verán.
 
 O meu asistento Pepe volve a sair con Denise. Eu digolle sempre que teña tino, pero o amor é o demo: a cabeza vai polo carreiro dreito e o corazón botase ó monte.
 
 Mira a miña sobriña Eva, alí está paseando co de Vigo. Fan boa parella: xóvenes, guapos i con futuro. Eva, se Deus quere, a chegar a algo cos seus cadros.
 
 -¿En qué piensas, Clotilde?
 -Penso no amor.
 
 O conde de Talavera colle a miña man dreita entre as súas e bica o anel que me puxo o meu duque de alianza diante do crego que nos casou. O duque de Monte Loureiro nunca me bicou o anel. Non era de moitos bicos o condeado; por iso me namora iste rapaz: polo moito que bica.
 
 -¿Sigues con novio, Clotilde?
 -¡Rosita! ¿Soubeches co meu Uxío foi nomeado bispo auxiliar de Palma?
 -El Papa perdió la cabeza: nombra obispos con pecado original.
 -Ti tampouco estás libre do pecado orixinal, Rosita: es filla de Eva i Adán coma todos nos.
 -Me refería a tu pecado carnal con ese hombre.
 -Iste home é o conde Talavera, carallo. ¿Non lle ves maneiras de aristócrata?
 
 Se non llas vía, non quixo verllas. Rosita colleu os seus netos da man e marchou da praia para alonxarse dos pecadores. Ela é moi perfecta.
 
 -Empieza a llover, Clotilde. Piensa un deseo y se cumplirá.
 
 Parvadas. ¿Por qué se ía a cumprir un desexo baixo a chuvia? O conde de Talavera volveume a bicar i eu desexei con todo o meu corazón que Eviña chegue a ser a mellor pintora do mundo e leve o nome de Galicia ata Hollywood.
 
 Despois dise desexo sa non escribo máis verbas. Agora toca ceibalas, toca co meu desexo se cumpla, toca que Eva atope o seu sitio niste mundo inxusto.
 
Sofía L.
Yolanda Smith



Sé un Mejor Amante del Cine
¿Quieres saber cómo? ¡Deja que otras personas te ayuden! .

jueves, 26 de julio de 2007

Trovadora de min, trovadora de outros

Dama del siglo 17 pintada por Van Dyck.
 
¿Volver?
¿pra qué?
morreu o verán
antonte o outono
voltou a nacer.

¿Volver?
¿a qué?...
de novos hai meta
de vellos paciencia
cortada en pequeno
só queda o inverno.

¿Volver?
¿nos volver?
voltar nun recordo
rachado o retrato
cos anos no corpo
soñar é perder.



Sé un Mejor Amante del Cine
¿Quieres saber cómo? ¡Deja que otras personas te ayuden! .

martes, 24 de julio de 2007

Trovadora de min, trovadora de outros

DSC05683
 
Son pantasma trovadora
poeta do tempo morto
cando se achega a lúa
paseo polas estrofas.

Paseniño vou andando
dunha letra paso a outra
da dreita a esquerda
do faiado paso ó sótano.

Deteñome no espello
pra contemplalo reloxo
non pasa da media hora
nin chega atá o outono.

O verán da primaveira
resplandece pelo loiro
coma espiga de bo trigo
que aguanta ben a chuvia.



Sé un Mejor Amante del Cine
¿Quieres saber cómo? ¡Deja que otras personas te ayuden! .

viernes, 20 de julio de 2007

A duquesa de Monte Loureiro, 32

 A CASA DO BISPO
 
 O meu fillo vai a vivir nunha casa da parroquia. Mudouse o mesmo día da misa nova na catedral de Palma.
 
 -Xa está amoeblada, mamá.
 -Ten uns mobles ben raros, meu neno. Ista mesa, por exemplo, parece que a fixo o demo.
 -Habla bien, mamá.
 -É unha mesa diseñada por Dali, tía -explicoume a miña sobriña.
 -¡Valgame Deus! Erge unha patiña coma un can. Non, meu neno, eu en ista mesa non como.
 
 Fumos pra outra sala e aínda era peor. A mesa agora tiña patas de galiña.
 
 -Poñemos o mantel e non hai problema, duquesa -dixo o meu asistento.
 
 O mantel non tapaba aqueles peiños de galiña. Fun para a cociña é ali as cadeiras remataban nuns pes con tacóns. Senteime. Eranche ben cómodas.
 
 -¿Viches o futbolín que mercou Uxío, tía?
 
 O meu fillo é un forofo do fútbol. Na súa habitación tiña o futbolín máis grande que eu vir ana miña vida.
 
 Estabamos rematando de cear cando chegou Alexandre.
 
 -¿Era ista a sorpresa que nos tiñas preparada, fillo?
 -Este hombre financia la rehabilitación de las catedrales españolas, mamá.
 -Non será cos meus cartos. Xa lle din para o Cinema Paxariño i foi unha ruina.
 -De eso nada, duquesa. Los de Hollywood nos compraron los derechos de nuestra primera película.
 
 A Alexandre encantoulle a casa do meu fillo bispo. Cria rodar a nova películo do Cinema Paxariño alí, pero o meu Uxío negouse.
 
 -Os bispos debemos dar exemplo i non caer en cousas mundanas.
 -Si se la dejas ver a los turistas ganas una pasta, Uxío. Pones el cepillo en la entrada y te lo llenan.
 -Ti non distinges a casa dun bispo da dun probe, carallo. Cala un pouco e deixame falar a min: ¿vaste casar con Eva?
 -Su sobrina no se quiere casar conmigo, duquesa.
 -Ti di se te queres casar ti.
 -¿Y usted? ¿Se va a casar con su novio joven?
 
 Xa me esquencera do conde de Talavera. Moi malo é o mundo, carallo; non che perdoan ningún pecado. Por iso ten que existir Deus. Se non existira íamos todos para o inferno a darlle traballo o demo.
 
 Eva estivo toda a noite calada. Alexandre falaba dos seus investimentos e ela calaba.
 
 -Está botando contas, duquesa -dixo o meu asistento-. A súa sobriña quere a Alexandre, pero ten medo que non sexa rico dabondo.
 -É ben máis rico cos outros noivos que tivo.
 
 Hoxe pola mañán Eviña contoume as súas cavilacións.
 
 -Alexandre quereme por interés, tía. Gostolle, pero máis lle gosto por ser curmán dun bispo i sobriña túa, que por ser eu.
 
 Eviña é moi boa nena, moi inocente. ¿E logo pensa co amor existe sen condimentos? Un caramelo gosta, pero máis gosta se tes a carteira chea de cartos para mercar outro.



Sé un Mejor Amante del Cine
¿Quieres saber cómo? ¡Deja que otras personas te ayuden! .

martes, 17 de julio de 2007

Baixo o signo de Caín

baMontesdeoca
 
Unha carreira con meta.
Un camiño polo campo.
Un carreiro que se perde.
Unha perdedora nata.

Misturase todo isto
e eu non sei o que sae.

A botella enche as veces
outras veces vaise abaixo.

Para arriba son estrela
para abaixo estrelada
Caín queda polo medio
botándome un meigallo.



LLama Gratis a cualquier PC del Mundo.
Llamadas a fijos y móviles desde 1 céntimo por minuto.
http://es.voice.yahoo.com

viernes, 13 de julio de 2007

Baixo o signo de Caín

 
Baixo o signo de Caín
outra vez...
él foi a estrela que vin
él foi a lus do cándil
él foi a vela encendida.

¡Nunca máis!
Nunca máis unha estrela
seguirei, crendo nela
cando haxa lus no ceo
non irei eu cara ela.

Baixo o signo de Caín
de novo...
xa non loito por vencelo
sei cas portas teñen pecho
sei que eu chave non teño
sei co fracaso me agarda
sei que son probe poeta.



LLama Gratis a cualquier PC del Mundo.
Llamadas a fijos y móviles desde 1 céntimo por minuto.
http://es.voice.yahoo.com

jueves, 12 de julio de 2007

A duquesa de Monte Loureiro, 31

 O DÍA GRANDE
 
 Finalmente chegou o día da misa nova do meu fillo bispo. Puxen unha mantilla española con peineta de tella e ala funme co meu asistento Pepe maila miña sobriña Eva.
 
 -Ten coidado co vestido, tía. Non vaias pisar a tela cando vaias comulgar.
 -Ti reza por min, miña nena, i todo irá ben.
 
 Moi ben falou o meu Uxío. Botou un discurso sobre a familia que me viñeron gañas de ter catro fillos máis. Deus mandanos multiplicarnos para que haxa xente na Terra, decía.
 
 Detrás de nos, un neno dixolle á nai que cria ser crego.
 
 -Se gana muy poco dinero, cariño. Los curas son pobres.
 -Pero todo el mundo les da dinero.
 
 Os cativos son moi listos de Dios. Ven nacer os cartos.
 
 Cando rematou a misa, un cardenal enviado polo Papa veu a darme unha aperta. Biqueille o anel e dinlle as grazas no meu nome máis no nome do meu difunto.
 
 -O duque de Monte Loureiro está no Ceo con Deus.
 -Vostede tamén ten ben gañado o Ceo, duquesa.
 -¿De onde é vostede?
 -Sonlle de Viveiro.
 -Moitos galegos hai nas Illas Baleares istes días.
 -Vimos ó nomeamento de don Uxío coma bispo.
 
 Aproveitei para pedirlle un bispado para A Coruña.
 
 -Digallo a don Bieito, monseñor. Na Coruña precisamos un bispado máis unha catedral.
 
 Prometeume decirllo cando o vira. O Papa é un home moi ocupado. Ten que rezar por todolos pecadores.
 
 Fumos a xantar nun restaurante que só poñía sobrasada máis ensaimada.
 
 -Eu preciso outro menú.
 -Tenemos pescados variados, mariscos, guisos, sopa de verduras y postres realizados por un repostero de reconocido prestigio internacional -dixo o camareiro.
 -Para min trae unha ración de todo iso. Pagan os feligreses do bispo.
 
 O meu Uxío empezou a protestar. Saiu tan tacaño como o pai. O duque de Monte Loureiro endexamáis me levou a comer fóra. Decía que polo que gastabamos un día fóra, comíamos toda a semán na casa.
 
 Non lle fixen caso. Empecei a comer a caldereta de langosta. ¡Qué rica! Aquela sí que era vida.
 
 -Ti come, mamá, que eu non teño cartos para pagar o que comes.
 
 Mollei o pan payés na salsa das langostas e dixenlle que calara.
 
 -¿Queres provocarme un corte de dixestión, carallo?
 
 Rematei o xantar cun queixo amarelo que non estaba nada mal.
 
 -É queixo de Mahón -dixo a miña sobriña.
 -De onde sexa, nena. Estache ben bo. Garda iste anaquiño no teu bolso para a cea.
 -¡Prohiboche roubar! -berrou Uxío
 -Levo iste queixo enteiro tamén. Cando cene rezarei a penitencia que me poñas.
 
 Os cartos para pagar o xantar puxoos o crego Jordi. Deus sempre manda unha solución dende arriba para que os xefes da Igrexa na terra non pasen fame.



Sé un Mejor Amante del Cine
¿Quieres saber cómo? ¡Deja que otras personas te ayuden! .

lunes, 9 de julio de 2007

Gaivota namorada

Punta de Lens - Muros
 
Son unha onda
da terra ó ceo
cando ti chegas
na mar eu quedo.

Fico na area
e nun miragre
saen al plumas
cantarruxando.

Cantoche a ti,
meu namorado,
son a gaivota
ca ti te ama.



LLama Gratis a cualquier PC del Mundo.
Llamadas a fijos y móviles desde 1 céntimo por minuto.
http://es.voice.yahoo.com

jueves, 5 de julio de 2007

A duquesa de Monte Loureiro, 30

ENTRE A LÚA E UNHA LUMERADA

Cando chegou o momento da lumerada eu dormía. A miña sobriña sacudiume, pero non quisen despertar e non despertei.

-Deixaa dormir, Eva, que así quedan máis xardiñas pra nos -dixolle Uxío.

Eva obedeceu e deixoume dormir.

A min as xardiñas nunca me gostaron. Teñen moitas espiñas. Ademáis aquelas xardiñas non eran como as da miña terra. Olían máis a xurelos que a xardiñas.

Televisión non temos, pero radios sobrannos. En cada habitación hai dúas. Enchufei unha e escoitei as noticias.

-Dentro de cinco días se pondrá en órbitra el primer sátelite gallego. Lo financian los empresarios de la Comunidad Autónoma. Vamos a enrevistar a uno de ellos. Buenas noches, Alexandre...

Tireime da cama e corrin á cociña. Non había ninguén. Saín en camisón á horta para decirlles que Alexandre ía á lúa.

-¡Mamá!

O meu fillo tirouse no chan.

-¿Morreches, carallo? -sacudino-. Botalle ise viño enriba, Eviña.

O viño estaba quente. Dinlle un couce nas costas e empezou a berrar.

-Resucita, carallo, que non podes morrer antes de tomar posesión coma bispo.

-Mi madre en camisón delante de los vecinos del cura Jordi. ¿Qué habré hecho yo para merecer esto?
-¿I qué fixen eu para merecer un fillo parvo? ¿Sabedes a onde vai Alexandre? ¡A lúa! Dixeronno na Radio Nacional.
-¿Tes fiebre, tía? A pomada de San Joan que che dou Jordi era moi forte para ti.
-Só era unha limoada con unha pocua xinebra -excusouse Jordi-. Miña nai toma un par de vasos coa comida e non lle da fiebre.
-Tome iste té indio, duquesa -ofereceume unha rapaza con aire hippy-. O chai fai milagres nos corpos.
-¿De onde es ti, miña nena?

Resultou ser parente do meu asistento Pepe. O avó do meu asistento máis o avó da rapaza eran irmáns.

-Eu vivo en Ibiza. Nunca estiven en Monte Loureiro. O meu avó emigrou a Arxentina antes da guerra.
-Pois tes que coñecer a terra do teu avó. Estás convidada a Monte Loureiro.
-Grazas, duquesa, pero ata novembro non podo ir. Ando moi ocupada co negocio das abarcas.

Contoume que vendía abarcas no mercadillo das Dalias.

-¿Aínda non ten unhas abarcas, duquesa? Poña istas miñas.
-¡Non! Trocanse as sortes, e eu quero a miña sorte, o meu destino. Uxío vai ser bispo auxiliar de Palma.

Gabriela, que así se chamaba a moza, volveu a calzar as sandalias menorquinas. Dixo que ela tampouco cria trocar a súa sorte pola miña. Tiña un neno de tres anos que por nada do mundo cria que fora bispo.

-Eu son laica, duquesa.
-¿Qué relixión é isa?
-A do dreito natural.

Non preguntei máis. A relixión do dreito natural non ten bispos i non me interesa. O meu Uxío traiame unha bata. Deixeime vestir. Despois de todo ten razón o decir ca nai do bispo non pode sair da casa en camisón.

miércoles, 4 de julio de 2007

Gaivota namorada

 
Mi Reina me llamas.
Yo sin corona
sin reino
sólo con un boli
y un verso suelto.

Vas namorandome
xa vou querendorte
deixome amar
no meu deserto.

Mi Reina me llamas
y quiero ser Reina
barrer el mundo
en un silencio
sólos tú y yo
y el firmamento.

Meu namorado
abres as fiestras
entran as froles
en puro inverno
fas de xaneiro
o meu setembro.

Mi Reina me llamas.
Raíña sintome
cando me chamas
mi Reina, amor.
Tú eres mi ángel,
anxo da garda.



LLama Gratis a cualquier PC del Mundo.
Llamadas a fijos y móviles desde 1 céntimo por minuto.
http://es.voice.yahoo.com

lunes, 2 de julio de 2007

A duquesa de Monte Loureiro, 29

 AS MELLORES FESTAS DE SAN XOAN DA MIÑA VIDA
 
 Fumos a pasar o San Xoan a Ciudadella na casa dos pais de Jordi.
 
 -Non é moi grande, duquesa.
 -Chega ben, meu neno. En Monte Loureiro hai casas peores.
 -É unha casa ecolóxica -explicou o crego Jordi-. Non temos auga quente nen televisión.
 -Non fai falla. A auga fría heche ben mellor ca quente.
 -Pero a televisión fai falla, tía. Non podemos estar sen saber o que pasa no mundo.
 
 A miña sobriña preocupanlle moito as vidas alleas de lonxe. Sabe cantas guerras hai no mundo coma se estivera na súa man decretar un alto o lume.
 
 -¿Vas vir connosco ás evanxelizacións, mamá?
 
 Mirei o meu fillo abraiada. Falaba coma o Noso Señor Xesús. Non parecía meu fillo.
 
 -Eu negome a evanxelizar á xente. Son pintora.
 -As mulleres temos que participar nas cousas da Igrexa, Eviña. Pon o vestido novo e ven connosco. Se non falas miras.
 
 O crego Jordi levounos a un campo cheo de cabalos. ¡Cómo brincaban! En Monte Loureiro non brincan así.
 
 -Vanse matar, tía.
 -Abofé que tes razón, miña nena. Mira aqueles dous tolos como se abrazan dende os cabalos.
 -Voulle a decir que Deus dixo "non vos matedes".
 
 Eviña botou a correr cara eles. Berraballe, pero eles non obedecían.
 
 -Ten que deixar que se maten, duquesa -dixo o meu asistento Pepe-, é a votade de Deus.
 
 ¿Será Desu tan ruin para querer ca xente morra facendo circo nuns cabalos brincadores? Puxenme a rezar todo o que sabía máis algunha oración que inventei co medo.
 
 -¿Qué fai a miña curmán?
 -¿Qué vai facer, Uxío? Evanxelizar os tolos dos cabalos. ¿Non ves que están incumprindo o quinto mandamiento?
 -Vos si que estades tolas. Os xinetes están xogando a correr abraçats.
 -Xogan ca morte, fillo, e hai que impedirllo ca ley de Deus na man.
 -Son xogos, mamá. Están celebrando o Día des Be.
 
 O meu fillo xa fala catalán-mallorquín. Vai se un bo bispo. O que non me gosta nadiña de crego é o Jordi. Non ten madeira santa, carallo. Sabe máis de festas que de doutrina.
 
 -Mañán voltamos o Jaleo de San Juan, duquesa -prometeume ó chegar á casa-. Quedan o Dissabte de Sant Joan e o día de Sant Joan.
 -Non sei se o meu corazón resistirá ver outra vez ós tolos dos cabalos.
 -Verá como acaban gostandolle, duquesa. Tome iste gin con limoada.
 
 Cando rematei o vaso tiven que sentarme. Carallo pra xinebra menorquina; heche ben máis forte ca que mercamos en Galicia.



¡Descubre una nueva forma de obtener respuestas a tus preguntas!
Entra en Yahoo! Respuestas.

LIBROS