lunes, 5 de diciembre de 2011
Polos camiños dos pobres
viernes, 25 de noviembre de 2011
Un bo feixe de dúbidas
viernes, 18 de noviembre de 2011
Un noivo neoiorquino
martes, 15 de noviembre de 2011
Crise fóra e dentro
lunes, 14 de noviembre de 2011
Vida debullada
sábado, 5 de noviembre de 2011
Medo epidérmico
viernes, 4 de noviembre de 2011
Nace a ledicia e morre
viernes, 30 de septiembre de 2011
Lonxe de min
miércoles, 7 de septiembre de 2011
Ide temendo
no vertedoiro onde xa caín.
Ven subindo o lume polo corpo
envorcando lapas nesta pel.
¡Escoitade traidores e ladróns!
Ista árbore que vedes ten alento
e mancada podera con vos.
viernes, 26 de agosto de 2011
Relato: A nai de Brais
Hai só un ano a miña vida era moi distinta. Avións, tempo morto nos aeroportos, moito café bocadillos, pizza,… Non pensaba ser nai. Brais foi o resultado dunha noite de abrazos cómplices e risas nerviosas cun descoñecido. Eu non cria un fillo. Tiven medo, moito medo ao saber que nuns meses cegaría Brais, pero non pensei no aborto.
Un fillo.
Un fillo meu.
A idea empezou a excitarme, a emocionarme, e empecei a despedirme da miña antiga vida. Ía cumplirse un soño: ter un fillo.
Cambiei de traballo. Non cria arrastrar a un meniño polos aeroportos nin deixalo orfo. ¿Qué sería de Brais se me mataba unha bomba en Afganistán ou nalgunha outra guerra? Os meus compañeiros chamaronme tola por crer ser nai antes de reporteira das guerras do mundo. Eu tamén pensei que estaba tola ata que vin a Brais baixo a luz do hospital. ¡Un fillo! ¡Un fillo meu!
Unha bágoa de emoción caeu sobre a súa cabecita. Brais mamaba por primeira vez do meu peito. Éramos dúas metades tocándose. Brais apropiabase da teta. Eu apropiabame de Brais. Xa non era un deserto, unha muller soa. Era a nai de Brais.
O leite saía como o auga do grifo: sen dor. Lembreime da fonte que había preto da casa dos meus avós. Eu era como a fonte, Brais como o río que se ía enchendo d vivía de min. Vida, ali había vida, pensei, i sentinme empequenecida mirando ao meu fillo, ao meu meniño benquerido.
Chegou unha enfermeira decindo que non lle dera máis leite. levou a Brais a facerlle non sei qué proba. Aos nenos sempre lles fan probas. Volveu a traelo. Brais empezaba un ir e vir que non remataría ata que nos deron a alta.
Xa na casa, volvín a disfrutar da verdade de Brais e a deixalo disfrutar nos meus peitos cheos de leite para él. Brais quedaba moitas veces dormido coa boquita enganchada na teta. Eu deixabao estar. O meu neno estaba soñando preto do meu corazón de nai. Eu estaba a vivir un soño con el sobre o meu peito.
martes, 9 de agosto de 2011
Fun caendo pouco a pouco
miércoles, 3 de agosto de 2011
Fermoso amor o noso
miércoles, 6 de julio de 2011
Cancións con prezo
Cando chegou só traía respostas para acalar as preguntas que escribía unha fada no fogar. Invertiu tempo nas horas, prantou minutos no tempo, cun segundo fixo un nú na man que deixei aberta. Púxolle prezo as cancións que naceron dos poemas escritos con istes dedos. A pesar de tanta loita o vento arrancou as letras i caeron polas leiras chorando penas, só penas. ------------------ |
lunes, 30 de mayo de 2011
¡Ai cómo fuxe o tempo!
miércoles, 25 de mayo de 2011
O ceo nas mans
lunes, 9 de mayo de 2011
Isto é o amor
sábado, 16 de abril de 2011
Outra vez na miña illa
martes, 12 de abril de 2011
Alerxia
jueves, 31 de marzo de 2011
Ao final
lunes, 7 de marzo de 2011
Camiñadas diarias
A idade xa me mata coas calorías que queimo nas camiñadas diarias dun vou e veño con presa. Desfilo chea de roupa os días do frío inverno, sego de xira en verán polas rúas do inverno. Moito inverno, tanto inverno, eu sempre atopo inverno, nos recunchos aos que acudo, nos terreos onde aterro. -------------------------- |
sábado, 5 de marzo de 2011
Ti fuxías de min
jueves, 10 de febrero de 2011
Silencio
martes, 1 de febrero de 2011
Dando puñadas
miércoles, 26 de enero de 2011
Non teño novas
miércoles, 5 de enero de 2011
Envexa
Volverono a chamar cando souperon que Andrés deixaba a Sabela. Uns deronlle o pésame, outros preguntáronlle se xa iniciara unha nova relación.
-Sí -díxolles-. Atopei outra divorciada e estou tolo por ela.
-Ti cambias máis de moza que de pantalóns.
-Alma é a definitiva.
Non o foi. A seguinte foi Iris, unha madrileña que deseñaba xoias. Despois veu Berta.
Con Berta sentou a cabeza.
-Vou ser pai -díxolle a un compañeiro de traballo.
O compañeiro nen sequera lle deu a noraboa. Era ben certo que o envexaban, carallo, pensou Andrés.
--------------------