LIBROS EN GALEGO

MERCA AQUÍ OS TEUS LIBROS

MERCA AQUÍ OS TEUS LIBROS
ENVÍO DE BALDE

lunes, 5 de diciembre de 2011

Polos camiños dos pobres

 
No meu ceo hai de todo,
pero non cabe a envexa,
os cartos teñen cadeira,
o amor ventá aberta.
 
No aparcadoiro teño
soños pedindo esmola
ás necesidades ceibes
que andan de rúa en rúa.
 
Empurro a miña vida
polos camiños dos pobres
e a miña alma quere
beirarúas con máis ouro.

viernes, 25 de noviembre de 2011

Un bo feixe de dúbidas

 
Recollín as miñas dúbidas
e viaxei cara as tús.
Imposible foi sumalas;
liquideinas nunh poxa,
na que o comprador pedía
preguntas e non respostas.
 
Ahí levas un bo feixe,
pensei cando din a volta.

viernes, 18 de noviembre de 2011

Un noivo neoiorquino

Teño un noivo neoiorquino,
fillo dun conde con cartos
ao que lle gustan o queixo,
os callos i o tabaco.
 
Fuma tanto como fala
das finanzas vaticanas
e deixa o botafumeiro
cando os espíritos cantan.
 
Un día gañou un premio
por innovar no traballo
i pensei que xa morría
o mesmo fin de semana.

martes, 15 de noviembre de 2011

Crise fóra e dentro

Preciso afastarme de min
i desta vida imposíbel.
 
Non podo.
 
Non.
 
O meu tempo está cheo
cun traballo que me mata.
 
Crise teño fóra e dentro.
 
Non podo.
 
Non.
 
Estou esgotada
i non sei saír
do límite dos meus límites.

lunes, 14 de noviembre de 2011

Vida debullada

 
Debullo a miña vida
nunha historia chea de dúbidas
onde as preguntas
non teñen respostas.
 
Non esperes emocións
neste conto que che conto,
que está na miña fronteira
con inimigos dabondo.
 
É unha vida estafada
na perigosa existencia
de quen quere un anaco
i non lle dan pan pos dentes.

sábado, 5 de noviembre de 2011

Medo epidérmico

 
O meu futuro é crise.
Non hai cambio.
Todo negro.
A longo prazo só teño
un tunel crebacabezas.
Retrata a realidade
iste medo que xa teño.
Medo epidérmico o meu,
poderoso sentimento.

viernes, 4 de noviembre de 2011

Nace a ledicia e morre

 
¿Felicidade?
Pouca.
Nace a ledicia
e morre
aínda pequena.
Protexo o momento
coas mans frías.
Tapo un intre.
Gozo.

viernes, 30 de septiembre de 2011

Lonxe de min

 
Lonxe de min os imbéciles,
non vos quero de min preto,
alonxaros para sempre.
 
Se en Marte tedes sitio
non veñades para a Terra;
alí tamén hai safari
para correr tras al lebres.
 
Tan valentes sodes vos,
desapiadades xentes,
todos xuntos contra min.
¡Hai qué medo, hai qué medo!
Esperto coas gargalladas
nas que amoso os meus dentes.
 
 

miércoles, 7 de septiembre de 2011

Ide temendo

 
Iste incendio mata e non morre
no vertedoiro onde xa caín.
Ven subindo o lume polo corpo
envorcando lapas nesta pel.
 
Estoy ferida, pero aínda non morta.
¡Escoitade traidores e ladróns!
Ista árbore que vedes ten alento
e mancada podera con vos.
 
Ide temendo a miña man.
 
Ide temendo a vinganza que ven.
 
Ide temendo a pedra que caerá.

viernes, 26 de agosto de 2011

Relato: A nai de Brais

 


  Hai  só un ano a miña vida era moi distinta. Avións, tempo morto nos aeroportos, moito café bocadillos, pizza,… Non pensaba ser nai. Brais foi o resultado dunha noite de abrazos cómplices e risas nerviosas cun descoñecido. Eu non cria un fillo. Tiven medo, moito medo ao saber que nuns meses cegaría Brais, pero non pensei no aborto.

  Un fillo.

  Un fillo meu.

  A idea empezou a excitarme, a emocionarme, e empecei a despedirme da miña antiga vida. Ía cumplirse un soño: ter un fillo.

 Cambiei de traballo. Non cria arrastrar a un meniño polos aeroportos nin deixalo orfo. ¿Qué sería de Brais se me mataba unha bomba en Afganistán ou nalgunha outra guerra? Os meus compañeiros chamaronme tola por crer ser nai antes de reporteira das guerras do mundo. Eu tamén pensei que estaba tola ata que vin a Brais baixo a luz do hospital. ¡Un fillo! ¡Un fillo meu!

 Unha bágoa de emoción caeu sobre a súa cabecita. Brais mamaba por primeira vez do meu peito. Éramos dúas metades tocándose. Brais apropiabase da teta. Eu apropiabame de Brais. Xa non era un deserto, unha muller soa. Era a nai de Brais.

 O leite saía como o auga do grifo: sen dor. Lembreime da fonte que había preto da casa dos meus avós. Eu era como a fonte, Brais como o río que se ía enchendo d vivía de min. Vida, ali había vida, pensei, i sentinme empequenecida mirando ao meu fillo, ao meu meniño benquerido.

 Chegou unha enfermeira decindo que non lle dera máis leite. levou a Brais a facerlle non sei qué proba. Aos nenos sempre lles fan probas. Volveu a traelo. Brais empezaba un ir e vir que non remataría ata que nos deron a alta.

  Xa na casa, volvín a disfrutar da verdade de Brais e a deixalo disfrutar nos meus peitos cheos de leite para él. Brais quedaba moitas veces dormido coa boquita enganchada na teta. Eu deixabao estar. O meu neno estaba soñando preto do meu corazón de nai. Eu estaba a vivir un soño con el sobre o meu peito.

martes, 9 de agosto de 2011

Fun caendo pouco a pouco

 
Noite tenebrosa
coas estrelas estalando
fóra do control do sol.
 
Busquei a praia.
Non estaba.
 
Estábamos eu e elas,
as estrelas, soas.
 
Busquei o mar
e só vin o espello
descolgado do ceo
onde as estrelas saían
enchendo illas mortas.
 
Quisen saltar a unha illa,
pero non puiden,
e fun caendo, pouco a pouco,
no meu acantilado
sen morrer.

miércoles, 3 de agosto de 2011

Fermoso amor o noso

Para ti fun unha sorpresa,
para min fuches unha viaxe
de aquí ao eu extranxeiro
dun eu que non era grande.
 
Un novo proxecto.
 
Unha oportunidade.
 
Unha crenza en algo.
 
O problema final.
 
Fumos o exceso do amor
que foi morrendo de resurrección.
 
Fermoso amor o noso
na túa sorpresa
e na miña viaxe.
 
------------------
 
 

miércoles, 6 de julio de 2011

Cancións con prezo

 
Cando chegou só traía
respostas para acalar
as preguntas que escribía
unha fada no fogar.
 
Invertiu tempo nas horas,
prantou minutos no tempo,
cun segundo fixo un nú
na man que deixei aberta.
 
Púxolle prezo as cancións
que naceron dos poemas
escritos con istes dedos.
 
A pesar de tanta loita
o vento arrancou as letras
i caeron polas leiras
chorando penas, só penas.
 
------------------

lunes, 30 de mayo de 2011

¡Ai cómo fuxe o tempo!

Cada minuto un adeus,
cada segundo un ola
na cadea do reloxo.
 
¡Ai cómo fuxe o tempo!
¡Ai como un ano vai tras outro!
 
Quero viaxar ao día
que morre e xa non volve
e caeme enriba outro
día sumando máis morte.
 
------------------
 

miércoles, 25 de mayo de 2011

O ceo nas mans

Ao subir sinto o ceo
tocando as miñas mans,
cheos de estrelas os dedos,
coa lúa pola man.
 
¡Quén puidera ali quedar!
Tan arriba, lonxe, lonxe,
e nunca volver atrás.
 
Arriba só teño diante
o Deus que din que está.
Abaixo teño aos que queren
deixarme sen traballar.
 
 
--------------------

lunes, 9 de mayo de 2011

Isto é o amor

 
Recitas a Neruda
para encherme os oídos
co amor escrito.
 
Calo os meus poemas,
mási fríos, menos presurosos,
i escoito a música
das letras nos teus beizos
bailando un bambeo.
 
Isto é o amor. Creo.

sábado, 16 de abril de 2011

Outra vez na miña illa

Malia o medo, sego
ata a cume i ali
deixome caer.
 
Esgotei as forzas.
 
Os meus ombros xa non poden
co peso da culpa.
 
Perdín,
i regreso a min procedente
dun eu derrotado.
 
Outra vez estou na illa,
na miña illa aillada
coas mans conxeladas
polo meu frío.
 
----------------------------
 
 

martes, 12 de abril de 2011

Alerxia

Alerxia teño,
e non a pole,
dame alerxia
a xente ruin.
 
¡Qué pesadelo
é aturalos!
Sempre fuxindo,
sempre atopándome.
 
¿Por qué me elixen?...
Ninguén resposta.
 
Eu son a vítima,
eles os demos,
xuntos estamos
no meu inferno.
 
-----------------------
 
ROUPA
PARA XENTE
SEN CRISE
 
Estamos en
 

jueves, 31 de marzo de 2011

Ao final

 
Ao final non estabas,
ao principio tampouco,
hai unhas semanas
eras compañeiro
da que foi a outra.
 
Representas para min
un amor de ida e volta:
unha realidade uns días,
unha irrealidade outros.
 
Agora estás aquí,
mañán preto doutra moza,
pasado gañas un novo
corazón que pide axuda.
 
--------------------
 

lunes, 7 de marzo de 2011

Camiñadas diarias

 
A idade xa me mata
coas calorías que queimo
nas camiñadas diarias
dun vou e veño con presa.
 
Desfilo chea de roupa
os días do frío inverno,
sego de xira en verán
polas rúas do inverno.
 
Moito inverno, tanto inverno,
eu sempre atopo inverno,
nos recunchos aos que acudo,
nos terreos onde aterro.
 
--------------------------
 
 
 

sábado, 5 de marzo de 2011

Ti fuxías de min

 
Cheguei ao final
e non estabas,
volvín ao principio
e atopeite.
 
Atropeleime coa presa
de ter protagonismo
na nosa novela.
 
Ti fuxías,
eu seguía,
ti non viñas,
eu estaba.
 
¡Cánto tempo perdido
entre liñas escritas
a catro mans!
¡Cánto!
 
-------------------------------
 
 
 
 

jueves, 10 de febrero de 2011

Silencio

 
Propoño non falar
para acadar o silencio.
Escoita...
Non hai ninguén.
Todos calados.
O meu nome está calado
nos teus beizos pechados
e o teu nome esquecido
polos meus beizos abertos.
Non existes.
Non estou.
Só hai silencio.
Nada máis.
 
&&&&&&&&&&&
 
 
 

martes, 1 de febrero de 2011

Dando puñadas

Pedras mortas a millóns
non deteñen a miña man
que vai fuxindo axiña
nun perigoso camiñar.
 
Desfeitos teño os dedos,
despoxados de agarimos,
de tanto barallar cartas
un ano e outro tamén.
 
Eu soño dando puñadas
a parede que me conten.
 
Sempre pedras no camiño,
sempre a camiñar vou eu.
 
-------------------------
 
 
 

miércoles, 26 de enero de 2011

Non teño novas

A nova é que non teño
novas.
 
Só rumores
no meu peito
botan lume
á mesma leña.
 
Son como a boneca vella
cun vestido deste tempo.
Outro traxe máis.
Vermello.
 
----------------
 
 
 

miércoles, 5 de enero de 2011

Envexa

 Andrés sempre estaba metido en liortas para defender aos compañeiros ata que se decatou de que os amigos non lle tiñan a alta consideración que el pensaba. Volveuse desconfiado. Pensaba que os amigos se querían aproveitar de el. ¿Envexa? Quizáis. Dende que tiña parella xa no chamaban.
 
 Volverono a chamar cando souperon que Andrés deixaba a Sabela. Uns deronlle o pésame, outros preguntáronlle se xa iniciara unha nova relación.
 
 -Sí -díxolles-. Atopei outra divorciada e estou tolo por ela.
 -Ti cambias máis de moza que de pantalóns.
 -Alma é a definitiva.
 
 Non o foi. A seguinte foi Iris, unha madrileña que deseñaba xoias. Despois veu Berta.
 
 Con Berta sentou a cabeza.
 
 -Vou ser pai -díxolle a un compañeiro de traballo.
 
 O compañeiro nen sequera lle deu a noraboa. Era ben certo que o envexaban, carallo, pensou Andrés.
 
 
--------------------
 

LIBROS