Póñolle poesía a miña vida
nesta mañán de día 1,
encho as follas cos meus versos,
vou vaciando o corazón.
Tapo os silencio coa poesía,
deito a man polo camiño
dun rego vivo nun rego morto
ata encher leiras de tinta.
Só estou eu máis istas follas,
a lúa morre, o sol non asoma,
o mundo é un silencio apagado.
Calade. Calo. Non falo, pero
vou deixando unha agonía sementada.
