Ía rematar na estrada
e rematou na beirarúa
coa lingua botada cara fóra.
Viña a Señora
co seu fouciño
a poñer fin
aos catro días.
Non choraba por él
senon por ela, a gata loira,
aquela última moza que tivo,
a derradeira que non sabía
o traxe negro que lle poñía.
Quiso sorrir
e foise indo
no derradeiro tren;
adeus, adeus,
ía él decindo.
