XA NON TEMOS MEIGALLO
Díxome o meu Uxío que don Bieito está moi contento cos cadros de Eviña no Vaticano.
-Don Bieito ve a man de Deus neles, mamá.
-Pois a única man que moveu o pincel foi a da túa curmán Eva.
-Eva es católica y Dios se manifiesta a través de la Fe de los creyentes.
-Non me fales dun Deus tan complicado, fillo.
-¿Fuiste a la catequesis, mamá? La catequesis de la tercera edad te será de gran ayuda para vivir la ausencia de papá con presencia de ánimo.
Tiven que colgarlle. Nin estou na terceira idade nin preciso catequesis algunha. Aínda hei de romper catro ducias de pares de zocas antes de chegar a velles, se Deus me deixa e o corpo mo permite. Viúva tampouco me sinto, o viúvo é o meu difunto, Deus o teña na gloria do Ceo, ¿non sí? Creo que o duque de Monte Loureiro, aló arriba, é viúvo meu. O noso señor Santiago a ter tino do meu duque para que non me sexa infiel con outra.
Quen din que é infiel é o carniceiro que casou con Denise. Ela veu o outro día a miña casa a decirme que me quitara o meigallo que me botara.
-Tanto ten, Denise, o meigallo máis en levamonos ben.
-Funme a confesar é prometin non volver ameigar a ninguén.
-Pareceme unha boa promesa.
-O crego púxome vinte avemarías de penitencia.
-Non che puxo moita penitencia, a min non me deixa sair da igrexa se non rezo antes todo o catecismo.
Denise di cos aristocratas temos que rezar máis cos probes porque de eles é o Reino dos Ceos. Eche unha boa mentira. O Reino dos Ceos hache de ser coma o Reino da Península: se tes cartos ben vives, e se non tes sofres.
O meu asistento respirou aliviado ó saber que xa non temos meigallo.
-Era unha mala cousa, duquesa.
-Pois eu aínda hei botar de menos os bonecos que poñía Denise diante da cancela.
Os bonecos moito inspiraron a miña sobriña. Fixolle un retrato a cada un.
-¿Xa non pon Denise bonecos no teu xardín, tía?
-Non, nena. Xa non estamos ameigados.
-Ialle poñer a cara da boneca de hoxe a virxen que estou pintando para o Vaticano, pero se na temos, poñereille a cara de Denise.
A Pepiño doulle unha volta pola noite cando viu a Denise de Virxen María. Temén é moi católico.
-¿Morrería o meu asistento? -pedireille a miña sobriña.
-Non, tía. Cun caldeiro de auga fría xa desperta.
Eviña encheu un caldeiro de auga e botoullo. ¡Qué berros! ¿E decía Denise que xa non estabamos ameigados? Aquel home parecía que tiña o demo no corpo. Encendeu a vela da Pascua e foi calmando.
-Denise non é virxen, duquesa.
-Iso saberao ela.
-Ten catro fillos no Brasil, un ex marido máis un home carniceiro.
A miña sobriña dixo ca súa Virxen era a Magdalena. Ollei o cadro, i erache ben certo: Denise semellabase ben a Magdalena da película de Mel Gibson.
LIBROS
