UN HOME CON CARTOS
Cando vin a Alexandre entendín porque Eviña está tan namorada del: é un empresario con moito futuro. A miña sobriña gostanlle os empresarios.
Alexandre bicoume a man. ¿Sería o que lle fan á condesa? A min un bico na man sabeme a rancio. Dinlle unha apreta e biqueino nas meixelas, coma sempre se fixo nesta cidade e tamén en Monte Loureiro, a terra do meu difunto.
A miña sobriña falaba coma unha metralleta en cinco idiomas. Quedei abraiada. Galego, castelán, inglés, francés, italiano, catalán,... O de Vigo respostaba en todos os idiomas menos en galego.
-Llevo poco tiempo en Galicia, condesa. Nací en Madrid y viví muchos años en el extranjero. Estudié en Washington.
-¿Con unha das miñas becas? Eu mando todos os rapaces galegos a Norteamérica. Mandanme unhas postais preciosas da estatua de Libertade polo Nadal.
-A mí me pagaron la carrera mis padres.
¡Carallo! Era rico. Deixeino falar. Canto máis me contaba, máis me gostaba para a miña sobriña. Aquel habíao que pillar. Eu estaba disposta a disfrazarme de condesa as veces que fixera falla.
-Trae más langostinos, Pepe.
-Trae viño tamén.
Eviña non sabe como conquistar un home, pero eu aínda non esquencín as artes da pesca.. Se o duque de Monte Loureiro caeu ós meus pés cheo de vasos de albariño, Alexandre tamén a de madurar co mesmo viño.
O terceiro vaso empezou a falar dos seus proxectos para Galicia. Quería convertirse no segundo Amancio Ortega. Emocioneime. A miña Eviña ía ter un home multimillonario.
-El futuro está en las nuevas tecnologías, condesa.
-¿Vas a mercar Microsoft?
-Eu financio ós informáticos.
-Xa falas galego.
-Pouco. Mi padre es andaluz y mi madre gallega.
-Decías que financiabas ós informáticos.
-Teño unha empresa de capital risco.
Seguín enchendolle o vaso de albariño. Eu de capital risco non sabía nada. O único que sabía, e sei, é que Alexandre ten cartos, e eu heino casar coa miña sobriña Eva.
Obrigeino a quedar a dormir na miña casa. Non estaba para conducir.
-En hora y media estoy en Vigo, condesa.
-Chamame Carmela, fillo.
-Doña Carmela.
-Só Carmela, que es o noivo da miña sobriña Eva.
O meu asistento Pepe levouno o cuarto dos convidados. Xa case non se tiña de pé.
-Eviña, agora é o momento.
-¿De qué, tía?
-De firmar o matrimonio. ¿Chamo ó notario?
-O notario é pra facer testamento.
¡Deus! Ista nena non aprinde. Se eu non tivera máis espabilación que ela, non sería a duquesa de Monte Loureiro.
-Se me permite, duquesa,...
-Di, Pepiño.
-Antes de casar a Eva debe mirar de onde lle saen a ise home os cartos.
O meu asitento Pepe tiña razón. Hoxe leveille o encargo a unha axencia de detectives que hai na praza de Pontevedra. Dixeronme que eu dous días xa me teñen un informe sobre o pasado de Alexandre.
LLama Gratis a cualquier PC del Mundo.
Llamadas a fijos y móviles desde 1 céntimo por minuto.
http://es.voice.yahoo.com
