Non teño fronteiras.
Son libre, moi libre
ceibando verbas ceibes
que alimentan o lume.
Xa non esmorrecen as lapas
nas miñas ruinas pequenas.
Xa non teño frío no meu frío.
Xa anto. Xa vivo. Xa estou.
Chego ó embarcadoiro rindo,
rexuvenecida, namorada.
volvo a camiñar entre toxos,
pisando as xestas cos pes
cheos das espiñas do camiño.
Son libre i pinto coas cores
do arco da vella as miñas
verbas ceibes sempre ceibes.
--------------------
