O meigallo pilloume. Teño todos os días unha cola de xente á porta. Non hai seito de convencelos de que teñen que ir a curalos seus males á casa de Denise.
-Veño de parte da señora Rosa.
Todos envíamos a descoñecida que levou a boneca que puxo Denise no meu xardín. Todos queixanse de depresión. Nunca pensei que na Coruña houbera tanta tristura.
A brasileira ponse na fiestra do segundo piso do chalé ollando os clientes que lle escapan. Como segamos así, non sei con que vai a pagar o aluguer. O home deixouna, e ela gaña a vida facendo amarres e curando doenzas.
-Denise quere volver conmigo -di o meu asistento.
-Agora querete polos cartos, meu neno. Ti es mileurista e ela non gaña un peso.
-Eso penso eu, duquesa.
Outra que non fai un peso e amiña sobriña Eva. Agora pinta as persoas tristeiras que se achegan a miña casa.
-A miña obra pictórica semellase a de Van Gogh.
-Nunca dixeches unha verdade máis grande, Eviña. Non sei se acabaras tola coma Van Gogh, pero vender non vendes nin unha estampiña.
-Xa venderei, tía.
-Tes que promocionarte, nena.
O meu asistento ofrecese para vender os cadros.
-Vender polo miúdo é doado, duquesa.
Intenta vender o retrato que lle fixo Eva o meu fillo crego e non hai maneira. Os meus visitantes só queren un remedio para sanar da depresión.
-Mira, mamá, es Lutero -dille unha nena á nai.
Santiguome. O meu Uxío é o crego mási leal ó Vaticano que ten Bieito XVI.
-¿Cánto me da polo cadro, señora?
Eva arrincalle o cadro das mans o meu asistento. Ela non quere esmola. Unha pintora importante ten que ter dignidade.
-Ninguén dubida da túa dignidades, Eviña. Antes de pedir pasas fame.
-Nunca pasei fame, tía.
Quen tampouco debe pasar fame aínda é Denise. Ten cartos para mercar todolos días un par de bonecas que me pon diante da cancela. Eu doullas os de Cáritas. Hai moitos nenos sen xogetes no mundo.
A xente non deixa de achegarse a miña casa. Xa me acostumei a sona. Creo co día que deixen de vir a verme vou a sentilo ben.
O domingo a brasileira marchou cedo e volveu pola noite cun home.
-Denise atopou mozo, duquesa.
-Falla lle fai un home que a manteña.
O meu asistento quedou cavilando. Seguro que pensaba que aquel barbudo pequeno non era tan elexnte coma él. Eu tamén o penso. Non é porque Pepiño sexa o meu asistento, pero é moi bo mozo.
LIBROS
