O meu carón segue él,
o Caín que non me deixa,
sempre cunha vela acesa
poñendo lume nas tellas.
Abrolle a porta e non marcha,
fica aquí a miña beira
con olliños que me visten
o fracaso para sempre.
O traxe quedame curto,
tan curto como unha media
da que queren facer tela
para pernas que aínda medran.
Vou espida polo mundo
amosando verbas ceibes,
verbas que saen do cárcere
no que o Caín me mete.
LIBROS
