Outra vez síntome ferro
co corazón encollido
pisando forte as lousas
dun camiño percorrido.
Xa coñezo ista chuvía,
tamén coñezo a sombrilla,
o sol que alumea lonxe
xa foi tamén un veciño.
Nubes que choran seguido,
compañeiras benqueridas,
vos fostes as que poñíades
bágoas onde non nacían.
Enviado desde Correo Yahoo!
La bandeja de entrada más inteligente.
