O non

 
 
Na escuridade don non
abres un oco.
Pensas que ti
xa estás fora.
Pensas que eu
estou de bruxa
da intelixencia parva
na escuridade tonta.
 
-----------
TAROT GRATIS
TAROT O SI O NO

Así ando, así canto

 
As cancelas de barreiras,
os camiños sen atallos,
unha bolboreta chora
atada ao pé do tallo.
 
Dígolle cousas ao gato
e xa lle cheira o que falo
porque o meu gato ten
unha crise no traballo.
 
Así ando, así canto,
así choro, así falo,
así son sempre pantasma,
así teño o cú furado.
 
--------------
http://diarioescritoraanonima.blogspot.com/
http://tiendacoruna.blogspot.com/

Dime espelliño dime

 
Reinvento a miña imaxe
nun espello que non son.
Ti ollarás o que queiras.
Eu verei a que non son.
 
Dime espelliño máxico,
¿son a mesma ou non son
a pantasma que escribe
cando chora o acordeón?
 
Dime espelliño ti dime
si esa que ves son eu.
Semellarse a min semella,
pero ela eu non son.
 
-----------------
http://diarioescritoraanonima.blogspot.com/
http://tiendacoruna.blogspot.com/

Miseria

Sinto o outono

achegándose a min.

Miseria.

Nada.

Berros.

Volvome tola

neste espectáculo

de verbas ceibes.

 

 

-------------------

http://diarioescritoraanonima.blogspot.com/

http://unacancionparati.blogspot.com/

Eras unha festa

Era xaneiro, lembro,

e ti eras o elixido.

Exploreite.

Aprendin a coñecerte

i deixei que coñeceras

os meus xogos arriscados.

Negociaba a noite

ata que me atopaba o día

chegando al mellor: ti.

Era unha festa terte.

Despois... nada.

Adeus.

Nada.

Cambiei.

Non houbo máis elixidos.

Xa non.

Perdera...

 

Gañaba.

Perdías.

Xogaba o coche.

Corría o risco de perder.

Perdía.

Gañabas.

Xogaba o anel...

¡Imprudente!

Unha gorxa estourou

cando o meu anel foi teu.

Perdera...

Outra vez.

Marchei na túa Harley vella

Ti non estabas.

Eu atendía as uñas i pensaba...

Fóra pechaba a última tenda.

Ti xa estabas.

Eu atendía as túas queixas.

Fóra deixaras a Harley vella.

Ti aínda seguías demorando o tempo.

Eu estaba na hora de decidir...

¡Voume!

¿Qué?

¡Voume!

Marchei na túa Harley vella

lonxe, lonxe, lonxe,

moi lonxe.

A cabeza nos pés

 

A cabeza está nos pés,

o corazón xa non está,

as mans bailan polo corpo,

ti dúbidas se hai máis

novidades neste xogo

cos dous estamos a xogar,

enchendo de fantasía

a noite por rematar.

Non estou agarimosa

 

Adiante, ide pasando

polo arco dos desgustos.

Non hei de ser eu a única

muller co pano que chora

as bágoas que non boto.

 

Ide pasando, carallo.

Non estou agarimosa.

Hoxe teño o coitelo

como a garabata posto.

 

A xente que me rodea

ven a abellarme as rosas

e tolean ao ver tantas

espiñas neste meu corpo.

 

Ide pasando axiña

que a tolemia tenvos tolos.

 

A xente xa se decata

de  que son rosa obrigada

a estar na beira do monte.

Ao tolo, ao tolo

 

Ao tolo, ao tolo

imos os dous polo mundo.

Ti vas de misión á lúa,

eu fico detrás da porta.

 

Adiantas un pé ao outro,

deixas camiño andado.

Eu liquido o verán

apoiando causas doutros.

 

¿Xa ves ti, meu namorado?

¡Qué ledicia! ¡Xa na casa!

Pensei que me traizoabas

coa lúa noutra cama.

Eu son a raíña

Raíña de min
e da miña traxedia,
lonxe das coroas,
preto de min mesma.

Loitando por cousas
vou perdendo o tempo.
Veñen novas penas,
enganos e misterios.

Revela a lúa
as páxinas negras
neste bo momento
para esquecelas.

Os bicos viaxan
a mundos alleos,
os couces xa enchen
castelos enteiros
onde non me atopo,
onde son o demo.

Palabras cheas

 

Nun cartei vai o meu nome,

nas paredes os poemas,

o que non dixen escribindo

ficou dentro do silencio.

 

Non cambio o que calei

por tantas palabras cheas.

Unha ninfa, unha noiva

 

Quisera ser noiva,

ou ninfa, ou monstro.

 

Quisera ser muller

de viaxe en viaxe.

 

Quisera darche as grazas

collendo a túa man

coas miñas mans xeadas.

 

Quisera abrir concurso

á idea máis festeira

para darche de premio

unha ninfa, unha noiva

i ao monstro de dentro.

Polos camiños dos pobres

 

No meu ceo hai de todo,

pero non cabe a envexa,

os cartos teñen cadeira,

o amor ventá aberta.

 

No aparcadoiro teño

soños pedindo esmola

ás necesidades ceibes

que andan de rúa en rúa.

 

Empurro a miña vida

polos camiños dos pobres

e a miña alma quere

beirarúas con máis ouro.

Un bo feixe de dúbidas

 

Recollín as miñas dúbidas

e viaxei cara as tús.

Imposible foi sumalas;

liquideinas nunh poxa,

na que o comprador pedía

preguntas e non respostas.

 

Ahí levas un bo feixe,

pensei cando din a volta.

Un noivo neoiorquino

Teño un noivo neoiorquino,

fillo dun conde con cartos

ao que lle gustan o queixo,

os callos i o tabaco.

 

Fuma tanto como fala

das finanzas vaticanas

e deixa o botafumeiro

cando os espíritos cantan.

 

Un día gañou un premio

por innovar no traballo

i pensei que xa morría

o mesmo fin de semana.

Crise fóra e dentro

Preciso afastarme de min

i desta vida imposíbel.

 

Non podo.

 

Non.

 

O meu tempo está cheo

cun traballo que me mata.

 

Crise teño fóra e dentro.

 

Non podo.

 

Non.

 

Estou esgotada

i non sei saír

do límite dos meus límites.

Vida debullada

 

Debullo a miña vida

nunha historia chea de dúbidas

onde as preguntas

non teñen respostas.

 

Non esperes emocións

neste conto que che conto,

que está na miña fronteira

con inimigos dabondo.

 

É unha vida estafada

na perigosa existencia

de quen quere un anaco

i non lle dan pan pos dentes.

Medo epidérmico

 

O meu futuro é crise.

Non hai cambio.

Todo negro.

A longo prazo só teño

un tunel crebacabezas.

Retrata a realidade

iste medo que xa teño.

Medo epidérmico o meu,

poderoso sentimento.

Nace a ledicia e morre

 

¿Felicidade?

Pouca.

Nace a ledicia

e morre

aínda pequena.

Protexo o momento

coas mans frías.

Tapo un intre.

Gozo.

Lonxe de min

 

Lonxe de min os imbéciles,

non vos quero de min preto,

alonxaros para sempre.

 

Se en Marte tedes sitio

non veñades para a Terra;

alí tamén hai safari

para correr tras al lebres.

 

Tan valentes sodes vos,

desapiadades xentes,

todos xuntos contra min.

¡Hai qué medo, hai qué medo!

Esperto coas gargalladas

nas que amoso os meus dentes.

 

 

Ide temendo

 

Iste incendio mata e non morre
no vertedoiro onde xa caín.
Ven subindo o lume polo corpo
envorcando lapas nesta pel.

 

Estoy ferida, pero aínda non morta.
¡Escoitade traidores e ladróns!
Ista árbore que vedes ten alento
e mancada podera con vos.

 

Ide temendo a miña man.

 

Ide temendo a vinganza que ven.

 

Ide temendo a pedra que caerá.

Relato: A nai de Brais

 

  Hai  só un ano a miña vida era moi distinta. Avións, tempo morto nos aeroportos, moito café bocadillos, pizza,… Non pensaba ser nai. Brais foi o resultado dunha noite de abrazos cómplices e risas nerviosas cun descoñecido. Eu non cria un fillo. Tiven medo, moito medo ao saber que nuns meses cegaría Brais, pero non pensei no aborto.

  Un fillo.

  Un fillo meu.

  A idea empezou a excitarme, a emocionarme, e empecei a despedirme da miña antiga vida. Ía cumplirse un soño: ter un fillo.

 Cambiei de traballo. Non cria arrastrar a un meniño polos aeroportos nin deixalo orfo. ¿Qué sería de Brais se me mataba unha bomba en Afganistán ou nalgunha outra guerra? Os meus compañeiros chamaronme tola por crer ser nai antes de reporteira das guerras do mundo. Eu tamén pensei que estaba tola ata que vin a Brais baixo a luz do hospital. ¡Un fillo! ¡Un fillo meu!

 Unha bágoa de emoción caeu sobre a súa cabecita. Brais mamaba por primeira vez do meu peito. Éramos dúas metades tocándose. Brais apropiabase da teta. Eu apropiabame de Brais. Xa non era un deserto, unha muller soa. Era a nai de Brais.

 O leite saía como o auga do grifo: sen dor. Lembreime da fonte que había preto da casa dos meus avós. Eu era como a fonte, Brais como o río que se ía enchendo d vivía de min. Vida, ali había vida, pensei, i sentinme empequenecida mirando ao meu fillo, ao meu meniño benquerido.

 Chegou unha enfermeira decindo que non lle dera máis leite. levou a Brais a facerlle non sei qué proba. Aos nenos sempre lles fan probas. Volveu a traelo. Brais empezaba un ir e vir que non remataría ata que nos deron a alta.

  Xa na casa, volvín a disfrutar da verdade de Brais e a deixalo disfrutar nos meus peitos cheos de leite para él. Brais quedaba moitas veces dormido coa boquita enganchada na teta. Eu deixabao estar. O meu neno estaba soñando preto do meu corazón de nai. Eu estaba a vivir un soño con el sobre o meu peito.

Fun caendo pouco a pouco

 

Noite tenebrosa

coas estrelas estalando

fóra do control do sol.

 

Busquei a praia.

Non estaba.

 

Estábamos eu e elas,

as estrelas, soas.

 

Busquei o mar

e só vin o espello

descolgado do ceo

onde as estrelas saían

enchendo illas mortas.

 

Quisen saltar a unha illa,

pero non puiden,

e fun caendo, pouco a pouco,

no meu acantilado

sen morrer.

Fermoso amor o noso

Para ti fun unha sorpresa,

para min fuches unha viaxe

de aquí ao eu extranxeiro

dun eu que non era grande.

 

Un novo proxecto.

 

Unha oportunidade.

 

Unha crenza en algo.

 

O problema final.

 

Fumos o exceso do amor

que foi morrendo de resurrección.

 

Fermoso amor o noso

na túa sorpresa

e na miña viaxe.

 

------------------

http://tiendacoruna.blogspot.com/