A Vilademos chagan os da guerra. Dan mágoa. O vello Xan abrelles as portas da súa casa.
-Entrade, filliños. Aquí hai que comer.
A súa dona vaille botando caldo de berzas nos pratos máis fondos do chinero. Eles hulen e non comen. Xan enchelles os vasos de viño da casa. Os da guerra viran o fuciño.
-¿Non comedes, carallo? -berra o vello Xan, enoxado-. ¿Qué credes? ¿Marisco?
Os da guerra vanse sen decir pío. Son moi educadiños.
-----------------------
| Poesías, relatos breves y confesiones socialmente incorrectas. diarioescritoraanonima.blogspot.com |
