Pola rúa camiñando
vou buscando os xardíns
que poñen verde o cemento
e ledicia danme a min.
Sentome nunha solaina
diante da porta do Non,
un alto teito me fala
decindome outro non.
Máis adiante un espello
ponme nome sen querer:
a poeta que aínda soña
cando a primavera ven.
Deixome caer enteira
nun cachiño de papel.
Parece que xa estoy viva
no meu xardín de papel.
-------------------
