Gaivota mariñeira

Ninguén foi

pero alguén foi

o que tirou a matar

ferindote no crer

a túa boca calar.

 

Non cales,

gaivota miña,

non deixes o teu piar.

 

Ninguén foi

pero quixeron

a túa boca calar.

---

¿Con Mascota por primera vez? - Sé un mejor Amigo
Entra en Yahoo! Respuestas.

Gaivota mariñeira

Abraiada quedei

o saber que era eu

a gaivota ruin.

 

Eu era a que piaba

nas beirarúas

unha cantiga

que non gostaba aos señoritos.

 

Eu era a convidada

sempre de máis

nas mesas ricas

cun vestido sen moda

e un peiteado ao meu estilo.

 

Agora son un adeus

con pernas cara a porta

do deica nunca, amigos,

ista gaivota voa.

---

¿Con Mascota por primera vez? - Sé un mejor Amigo
Entra en Yahoo! Respuestas.

Gaivota mariñeira

Hoxe as miñas mans

son mans túas

o meu cabelo ó vento

é o manto que te cubre

agarimando o teu corpo

tan ferido

tan doente

tan canso

¡tan meu!

Porque eu máis ti

somos só unha,

gaivota miña,

poeta túa,

eu son o alento ceibe

que te erge de min,

gaivota miña,

ti, o meu espello

neste mar de bágoas

que non choro.

---

Web Revelación Yahoo! 2007:
Premio Favorita del Público - ¡Vota tu preferida!

Trovadora de min, trovadora de outros

A soidade bica

os meus minutos

facendoos séculos

nun só segundo.

 

Vaite, soidade,

alonxate.

Deixame.

Fuxe.

 

Eu non quero bicos

do silencio imposto.

Non, nos quero.

Non, nos busco.

---

Web Revelación Yahoo! 2007:
Premio Favorita del Público - ¡Vota tu preferida!

Nadal 2007, 2

Soñei que nacía o Neno
nun portal do Corte Inglés
e alí fun un domingo
para adoralo eu tamén.

¿En qué puedo ayudarla?
preguntoume unha muller
con traxe de empregada
de "yo la ayudo a usted".

Axudeme a chegar a Deus,
dixenlle baixiño eu
para que non me oíran
os que non crian en Él.

Aquí tiene al Niño Dios
en el portal de Belén.
Con luces vale cien euros,
sin luces los mismos cien.

O Meniño daba pena
cun prezo colgado ó pé
i a Virxen tiña cara
de dor por todo o que ve.

¡Cántas bolsas vía a Virxen!
¡Canto derroche vin eu!
Alí o que non gastaba
era por euros non ter.

A casa pola ventá,
a ventá rachando a Visa,
a Visa sudando cartos,
os cartos ían fundidos.

O Deus que alí adoraban
era o din caballero,
o poderoso don Carto,
o demo tentacarteiras.

Fuxín cando xa sentía
a tentación na carteira
salvada pola ollada
do Neno atado ó prezo.