VODA APALABRADA
A miña sobriña Eva puxo o grito no ceo cando lle contei o da carta.
-Lino non é o Lino que ti coñeces, tía.
-O amigo do teu tío chamabase Lino Vázquez Vilamaior.
-Hai máis San Antonios co de Agoalada, tía.
-Pois sexa Lino de Agoalada ou de outro sitio, xa sabes que existes, nena. Dixenlle ben clariño que a mellor pintora de Galicia es ti.
Mentras o Lino da galería Sete Muiños desfolla a margarida, eiqui temos moito en que divertirnos.
Nunca estiven tan visitada coma dende cos meus cartos falsos foron a parar a unha conta de aforros de Caixa Nova. Alexandre ven cada dous días a xantar. Sorte que é de bo comer, porque se pedira marisco ía ter que encher A Coruña de billetes falsos.
-Os debuxos de María Pita estrenanse dentro de quince días no Coliseum.
-¿No Coliseum?
-Precisabamos quince mil entradas polo menos.
¡Fixeron un bo miragre os meus cartos! Cine moi solicitado e moitos beneficios de Dios para todos.
-¿Cándo os casades?
-¡Tía!
-Deixame falar con iste home, Eviña. A ver rapaz, eu puxen cartos para o teu Cinema Paxariño, e ti ¿qué fas?
-Le doy el ochenta por ciento de los beneficios.
-Máis isa man para a miña sobriña Eva.
Berreille a Pepe que trouxera unha botella de champán francés.
-Pero tía,...
-Nada de peros. Rapaz, abre a botella.
Alexandre pelexaba co tapón e o tapón non saía. Arrinqueille a botella das mans e o primeiro tirón saíu o tapón, champán e bo son. A miña sobriña tapaba as orellas. Alexandre ría.
-¡Vivan os noivos! -berrei.
O meu asistento contestou ¡vivan!
-Alexandre, tomo a túa man para a miña sobriña Eva. Deus é testigo de que prometes serlle fiel, entregarlle os cartos que gañes e obedecela. Eviña, se o Nosos Señor quere, vaite amar mentras estés vivo.
Alexandre decía mi madre, mi madre. Sacudino.
-Promete o que che dixen, carallo.
-Mi madre me va a matar.
-Xa non te pode matar. Agora es da miña sobriña Eva. Os homes cristiáns ordenoulles Deus no Génesis deixar a casa da nai e ir para a casa da muller.
-Tía, eu vivo cos meus pais.
-Vas vivir na casa que merques cos cartos do teu home.
Agora estou moito máis tranquila. O casamento xa está apalabrado para o mes de agosto.
-Duquesa -dixome o meu asistento Pepe-, ise home de Vigo pode denunciala por acoso matrimonial.
-Non existe tal delito, meu neno.
-Vostede ande con coidado.
A xente moito medo ten. Eu son de dreitas, pero botada para adiante. Istes progresistas do PSOE non progresan nada. Todo se lles queda en "cuidadito que no se puede".
¿Qué delito vai ser pedirlle a man a un home? ¿Non están namorados? Pois ¡adiante! ¡Veña voda! Non hai mellor mes para casar na Coruña que o mes de agosto.
Teño que ir a falar co crego para reservar a Colegiata para o primeiro sábado de agosto.
LIBROS
