A TODO SE APRINDE
Pasei uns días de moita preocupación. Moito me arrepentin de darlle os cartos falsos o noivo da miña sobriña. O meu asistento decía que non ía pasar nada, pero eu tiña medo. Cando oía un coche, botaba a cabeza pola fiestra por se era a policía que viña a determe.
O único coche que pasou por diante da miña casa foi o do carniceiro que casou con Denise. Cheira a Galiña morta. Ise home non debe saber cos coches hainos que limpar por dentro.
O medo, en cambio, non cheira nada. Sabe a dor. Notas unha cousa eiqui no peito, que non te deixa alentar.
-Alexandre meteu os cartos que lle deches pro Cinema Paxariño nunha conta de Caixa Nova -dixome a miña sobriña.
-Pero se eran falsos... Ti ben o sabes, Eva. Expliqueiche un día como os fago.
-Sí, tía Clotilde. Non mo contes outra vez.
Foi o ñunico que aprendin nun cursiño de informática que impartiron no Fórume Metropolitanum o ano pasado. Non sei encender o ordenador, pero unha vez que mo encenden, meto folios reciclados na impresora, collo o rato coa man dereita, vou a un programiña que non vou a decir coma se chama e ¡veña!, ¡cartos ó bote!
Que ninguén entenda mal. O mestre non me ensinou a facelos; aprendin soa. Saqueille moito proveito o cursiño. Eu fun a anotarme nun cursiño de galego con diploma, pero xa non había prazas.
-Quedou moita xente fora, señora -dixome o rapaz que anotaba pros cursiños-. Coma os nacionalistas non deixan apagar os lumes se non tes o diploma do galego, ven todo o mundo o cursiño.
-Eu tamén veño polo diploma. Para o ano quero estar ben preparada por se volve a arder o monte na Zapateira.
-¿Por qué non se anota ó curso de informática?
-A min faime falla o diploma do galego para apagar o lume ca motobomba dos bombeiros. A caldeiros é moi difícil de apagar as lapas.
O rapaz dixo que non, e foi non. As prazas estaban collidas, eu se cria cursiño tiña un de informática.
-Pois anotame, carallo. Escribe con boa letra Clotilde, duquesa de Monte Loureiro.
Quedei anotada na informática e, en quince días de clase, xa sabía facer cartos mellor co gobernador do Banco de España. Agora son tan experta, que ata queren os meus cartos falsos no banco.
Aproveitando que estou en racha, escribinlle unha carta o director da sala de exposicións Sete Muiños, recomendandolle os cadros da miña sobriña Eva.
Querido amigo Lino:
Espero que a túa saude non corra perigro cando recibas a presente coma tampouco o corre a miña se Deus me axuda.
Dende que sei que tes unha galería de moita sona en Madrid, estiven cavilando nos artistas que che veñen ben para a seguinte tempada. Non teño dúbida de que a mellor pintora do momento é Eva Picassa. Ademáis é galega. Lembra que ti tamén naceches nesta terra, e tes a obriga moral de axudar os pintores galegos.
Lembra tamén que en Galicia hai praia dabondo. Nin se che ocurra ir de vacacións a Mallorca. Eiqui tamén poden vir os das revistas a quitarche fotos.
Recibe unha apreta e un bico casto.
Clotilde, duquesa de Monte Loureiro.
Aínda estou agardando a resposta. Lino foi compañeiro do meu irmán Suso na mili en África.
LIBROS
