UN NOVO AMOR
Onte fun á praia e atopei o amor. Non teño verbas pra contar o que sinto. Tampouco teño tempo para disfrutar cos recordos dun día inolvidable. O meu asistento leva toda a semán preocupado por Eva.
-A isa nena debeulle pasar algo, duquesa. Aínda non voltou de Madrid.
-Só leva unha semán aló, Pepiño.
-Dixonos que ía por dous días.
-Onte coñecín ó conde de Talavera -confeseille-. No digas por ahí, pero estou namorada.
O meu asistento puxo os berros en América. Decía que o Estado ía a quitarme a paga de viúva, co meu fillo íase enoxar conmigo, ca miña sobriña no entendería tampouco e o resto da familia pasaría moita vergonza cos meus amores pecaminosos.
-Amar non é pecado, carallo. E delito tampouco.
-¿Qué sabe dese conde, duquesa?
-É guapiño como un sol. Alto, con bos músculos, rubio e ten trintacatro anos.
-¡Xesús! Pode ser o seu fillo.
-Non, meu neno, o meu fillo ten catro anos menos.
Eva chegou esta mañán coa moral polo chan.
-Non hai nada que facer, tía. Non teño sorte. O premio levouno outro.
-¿Qué premio, miña nena?
-O premio o mellor cadro de temática mariñeira.
Amosoume a foto do cadro premiado. Era un retrato dun mozo remando no estanque do Retiro.
-¿A isto chamanlle en Madrid temática mariñeira? Ben se ve que endexamáis viron o mar diante.
-Pintouno un rapaz de Vigo.
-¿Cómo dis, nena?
-O cadro é dun pintor vigués.
-Un traidor. ¿Dende cando un galego prefire o estanque do Retiro os nosos mares? Se ise traidor da nosa terra roubouche o premio da temática mariñeira, en Galicia podemos poñernos de loito e non quitar o vestido negro ata que Deus nos chame a súa veira.
-A culpa é dos que llo deron, tía. ¿Mercaches un anel novo?
-¿Gostache?
-¿Non é o anel dos impares? Moi moderna es, tía.
Quedei abraiada. O anel de turquesas é un agasallo do conde de Talavera. Teño que mirar no Internet iso do anel dos impares.
-Non penso volver a presentar os meus cadros a ningún premio. Sempre premian ós amigos, tía.
-¿E logo ti pensabas que premiaban os inimigos? Moito tes que aprender, miña nena.
-Xa vou aprendendo, tía. Ista vez aprendiu cos soños son pesadillas.
Eva montaba o cabalete, preparaba o lenzo para outro cadro, collía os pinceis, volvía a pintar. Deixeina soa. Fun para a miña habitación e chorei por ela o que nunca chorei por min. Os meus soños nunca foron pesadillas: quisen un duque e caseime con él, quisen cartos e teñoos, ata teño un novo amor que non busquei.
LLama Gratis a cualquier PC del Mundo.
Llamadas a fijos y móviles desde 1 céntimo por minuto.
http://es.voice.yahoo.com
