AS MALDICIÓNS
Os cartos botante a perder. Nunca tes dabondo. Canto máis tes máis queres. ¿Qué falla tiña eu de alugar unha neveira? Tentoume o demo.
Agora teño un frigorífico menos. Non é que me falle espacio, pero dame repelús.
-Vou a pintar istes limóns, tía -dixo a miña sobriña Eva-. Farei o cadro da miña vida. Un bodegón que pasará á Historia.
A única historia é que ven todolos días, abre a porta do combi, monta o cabalete e, en cinco minutos, teño o Polo Norte instalado na cociña. Eva pinta con guantes e bufanda de lán. O meu asistento abre e cerra a porta do frigorífico, preocupado pola conservación dos amores amarrados.
-Señorita, hai que ter a porta pechada. Os limóns necesitan frío.
-Non me chamo señorita. Son Eva a Picassa.
-¿Qué dis?
Os meus oídos estalaban. "A Picassa". ¿Qué futuro pensa ter esta rapaza cun seudónimo tan cutre? Nin sequera é orixinal.
-Serei a Picassa do século XXI.
-Non sei se vivirei para velo, filla. O teu curmán no quere chegar a bispo e ti soñas con ser pintora.
-Mira -di sinalando o cadro que está a pintar-. ¿Non ves a innovación da técnica?
Eu vía unha pirámide de limóns podres. Eva é máis pitonisa que pintora.
Os limóns foronse perdendo. O meu asistento non cria deixarme tiralos. Vaia se os tirei. É tan certo que remataron no caldeiro verde, coma que eu son a duquesa de Monte Loureiro. A esta hora xa deberon reciclalos en compost.
-¿Qué lle imos decir a Denise , duquesa?
-Que traiga máis.
-Os amarres foron pro carallo.
A Denise non lle disemos nada, ni ela preguntou polos limóns. Todalas mañáns chovenlle os clientes á porta. Na Coruña parece que a xente precisa amor.
-¿Onde están os limóns, tía?
-Creo que na Cheirona.
-¿Tiracheos? Vaiche caer unha maldición.
-Non sexas apocalíptica.
A maldición caeume a mañán seguinte. Denise veu a desatar unha parella de limóns porque non lle pagaran o segundo prazo do amarre os representados.
-¿Onse están os meus limóns?
-Reciclados en compost.
-¿Tirounos? Non lle pago o aluguer da neveira e maldigoa cun divorcio.
Rinme. A min xa me divorciara Deus. Saiume de balde o papeleo. O meu xeral levouno unha onda na praia de Santa Cristina. Sabía nadar, pero foi igual.
-Denise deixoume, duquesa.
-Non te preocupes, Pepiño, o mundo está cheo de mulleres.
E de homes tamén. Eu non me volvin a casar porque cun home nesta vida xa tes dabondo.
-Votoume unha maldición.
-¿Non me digas?
-Sí, duquesa. Desexoume que non tivera fillos.
Pensei que máis que unha maldición era unha bendición. ¿Para que queres fillos? Son unha carga moral para toda a vida.
LIBROS
