UNHA BOA PERSOA
O meu fillo chegou onte de Roma. Preocupalle moito a miña vida, mellor sería que se ocupara da súa.
-No puedo quedarmucho tiempo, mamá. Don Benedicto menecesita en Roma.
-Pois vai axiña.
-Quería conocer a tu asistento. Me informe y ...
-¿Gastaches os cartos nun detective? Se mandaches a un descoñecido a Monte Loureiro estamos na boca de todos.
-No, hablé con el cura.
-Peor todavía. O crego contoullo á irmán, a irmán á sobriña, a sobriña ás amigas, as amigas ás súas nais,... As cousas da casa non se contan, fillo.
Se conta os segredos do confesionario coma a miña vida non hai un só segredo pecaminoso en Roma que non se saiba.
Despois de xantar dixenlle que ía a Riazor. Puxo o grito no Ceo. Decía se quería morrer dunha pulmonía.
-Non quero morrer de depresión. ¿Sabes como me doía a cabeza estes días de chuvía? Levo un mes encerrada nesta gorida.
-¡Chamaslle gorida a un chalé na Zapateira, mamá? Se viras como viven no Terceiro Mundo...
-Ti tampouco podes falar, fillo; vives nun pazo de Roma.
-Nun apartamento.
Non me gosta discutir. Eu tiña depresión estacional e tiña que ir a curala á praia. Subín o mercedes e alá funme con meu asistento Pepe do Zoqueiro.
-Iste sol é a mellor menciña.
-Sí, duquesa. Os analxésicos e antidepresivos son bos pros matasans.
Pola noite o meu fillo marchou. Dixo que Pepe era unha boa persona e a él precisabao don Bieito en Roma.
LIBROS
