O DESTINO
Pepe parece que está namorado. Contar non me contou nada, pero atopei no frigorifico un par de limóns atados cuhna cintiña rosa que debeunos poñer él. ¿Quén será ela?
Estiven cavilando todo o día. Pola noite veu a cear a miña sobriña Eva. Fala coma unha metralleta.
-Eu creo co meu destiño é ser pintora. O destino cumprese ou mási cedo ou mási tarde. Mamá non cre nesa tendencia que eu sinto na miña vida. Di que estou tola. Non, non me chama tola; chamame ignorante.
-Eviña, filla, ¿non tes mellor tema de conversa? A min o destiño dame medo.
-O teu destino foi ser duquesa de Monte Loureiro. Casaches con duque.
-Non me fales dese condeado que me deixou viúva aos trinta anos cun fillo de dez.
-Era o teu destino, tía. Se non o fora, o tío viviría, chegaría a vello, iriades de vacacións a Benidorm todolos veráns,...
-Cala, nena. Case prefiro ser viúva dun morto que estar casada cun home aburrido.
Certamente o duque de Monte Loureiro non era aburrido. Divertiate a sustos. Ía pesacar todolos domingos e non volvía ata ol lúns pola mañán. Cando pensabas que morrera, aparecía.
-O destino de Uxío foi ser crego.
-Non foi moita cousa. Case prefería un fillo militar que pesacara os domingos troitas como facía seu pai.
Doiamae a cabeza de tanto destino. ¿Por qué a xente preocuparase tanto do descoñecido? A miña sobriña Eva ben faría esquencendo os pinceis e adicandose a algo de probeito. Os seus cadros meten medo. Pinta uns mares misturados co ceo que parecen o inferno desatado nunha catástrofe.
-Se me permite, duquesa...
¡Ai! O meu asistento quería decirme que era a súa moza. Iso sí que me interesaba. Esquencinme da dor de cabeza e púxen as orellas cara él.
-¿Estás namorado, Pepe?
-Bueno..., quería decirlle,...
-Di, rapaz. Xa ía sendo hora de que atoparas a túa media laranxa. Tes cuarenta anos, fillo. Pero os limóns que ataches no meu frigorífico hai que comelos antes de que se perdan.
-Non se poden comer, duquesa.
-Esprimiremolos na rosa que facemos os domingos.
-Tampouco. O destino non se debe rachar.
Case me da un mareo. O meu asistento tamén cria no destino. Non, eu outra conversa sobre o que virá na aguantaba.
-¿De quén andas namorado?
Pepe di co seu destino é a brasileira que vive no chalé de enfrente.
-¿A separada?
-Está anulada pola Rota.
-Entón podedes casaros pola Igrexa.
-Non fai falla. Estamos ben así.
-¿Foi ela a que che ensinou a atar limóns?
O meu asistento di que Denise gaña a vida facendo amarres. Ágora entendo porque sempre ten tanta xente á porta. Debe andar amarrando media Coruña á outra media.
LIBROS
