TORCENDO A SORTE
A miña sobriña foi a Madrid cos seus cadros e volveu no mesmo día.
-Non hai nada que facer, tía. Non teño sorte.
-¿Sorte? A sorte hai que roubala, Eviña. Mira para min: con un "sí, quero" pasei do proletariado á aristocracia.
-Os tempos cambiaron.
-Non, nena. Os tempos son os mesmos. Se non loitas, comente.
-Levei os meus cadros a todalas galerías e non mos quiseron en ningunha.
-¿Levabas cartas de recomendación?
-Eu non quero padriños.
-Pois sen padriños non hai bautizo. Por moi católica que sexas, se chegas a diante do crego cun neno sen padriños, non cho bautiza, e o cativiño vai pro limbo. É o que lle pasa as túas pinturas: están nun recuncho do inferno porque non te sabes vender.
Eva conectase ó Internet. Non quere oír as miñas verdades. Prefire chatear co noivo e soñar. ¿Qué se gaña soñando? Nada.
Mira Denise, co seu carniceiro pasou de inquilina a esposa propietaria do chalé. Discuten dabondo, pero aínda non chegou o sangue ó porto.
-Dixenlle a Alexandre que esta semán expoño na galería Sete Muiños.
-Menticheslle.
-Sí, tía. Dabame vergonza decirlle a verdá.
-Pois se non che gosta a verdá, tes que cambiala.
-¿Cómo vou a cambiala? Non podo, tía. Pechanme todas as portas. NUnha galería atá se atreveron a decirme que non volvera por alí.
-Pois a isa é a que vas volver. Se non queren unha taza de caldo van a ter un caldeiro. Mañán imos a perruquería e despois collemos o avión pra Madrid. Xa verás como a min me tratan ben.
Eva di que non. Marcha coa súa tristura, paseándoa por dentro e por fora.
-Hai que facer algo por isa nena, duquesa. Galicia está perdendo a súa mellor pintora.
-Tes razón, Pepiño. Teño que cavilar unha solución, pero ten por seguro que a miña sobriña chegará a ser a mellor pintora do mundo mundial. ¡Cómo me chamo Clotilde!
Paseis a noite sen dormir. Quería cavilar e non podía. É máis doado axudarte a ti que axudar os outros. Eu tamén fun unha rapaza sen futuro, pero soupen gañalo. As miñas compañeiras deixaron a beleza traballando na escravitude doméstica, mentras eu cada día estou mellor moza porque casei ben e enviudei mellor. Deus teña o duque de Monte Loureiro a súa veira no Ceo. O meu difunto foi o mellor trofeo que puiden atopar.
A idea xenial douma o meu asistento no almorzo:
-¿Por qué non lle pide a don Uxío que leve os cadros da súa curmán pro Vaticano?
-¡Iso vou facer! Grazas, meu neno, pola idea. Dúas cabezas pensan mellor que unha.
Chamei o meu Uxío. O único pero que puxo foi que non foran pinturas escándalosas.
-Tranquilo, fillo. Non che hei de mandar ningunha muller moza pintada espida.
O meu fillo é un crego moi católico de Dios. Non sei a que agarda don Bieito para nomealo bispo da Coruña.
LLama Gratis a cualquier PC del Mundo.
Llamadas a fijos y móviles desde 1 céntimo por minuto.
http://es.voice.yahoo.com
