A SOGRA DE EVA
A nai de Alexandre chegou a miña casa vestida dos pés á cabeza de Armani e cheirando a Chanel nº5. Traía nas orellas uns pendientes de ouro con diamantes, un anel na man dreita a xogo e ningunha xoia máis.
-Encantada, condesa... Es muy amable al recibirnos en su casa. ¿Sabe que no se parece usted nada a la de las fotos?
-As fotos dos xornais son moi malas , Margarida.
-Perdón, me llamo Margarita.
-Margarida, Margarita,... ¿qué máis ten ? Imos a ser parentes en agosto ou quizáis antes.
-¿Parientes?
¿Aquela muller non sabía co seu fillo casaba con Eva no vran?
-Mi tía se siente emparentada con todos los jóvenes gallegos a los que ayuda con sus inversiones.
Eva non sabe nin vender cadros nin pillar home. Senteime á mesa i empezamos a comer. A nai de Alexandre falaba de viños, colleitas, anos...
-Iste albariño é o mellor viño do mundo -dixen ó ver que ela no alababa.
-¿El albariño? No, por Dios. El mejor vino es el burdeos.
-¿Ti es galega ou francesa?
A de Vigo palideceu.
-No hablo gallego porque en mi colegio no lo enseñaban. Estaba prohibido.
-¿A qué colexio fuches?
-A la Compañía de María. Es un buen colegio. Ahora tienen clase de gallego.
-Pois ise colexio tan bo fixo unha francesa en Galica: no habla gallego, no le gusta el albariño y bebe vino francés.
-¡Qué simpática es usted! -riu Alexandre.
A miña sobriña tiña as mans na cabeza. A de Vigo acabou rindo despois de pensar se tiña que rir ou chorar. Tamén podía ergerse e marchar. No fixo. Comeu a paella de nécoras coma se nunca na súa vida vira comida diante. Nin o gato deixa os pratos mías limpos. O albariño non era burdeos, pero encheu un vaso tras outro ata rematar media ducia de botellas. Aproveitei a súa ledicia etílica para falar do que importaba.
-Imos asignar un contrato, Margarita.
-¿La inversión de los edificios inteligentes? Lo firma Alexandre. Yo sólo soy la asesora financiera de Inversiones Capital Riesgo Paxariño.
Un bo risco sí que era. ¡La madre que la pario! A miña Eviña levaba unha sogra que na quixera nin pra un inimigo. Pero Alexandre ten cartos i hai que pensar no futuro. Berreille o meu asistento que trouxera papel e bolígrafo.
-¿Sabe o que vai facer? -preguntoume achegado a miña orella esquerda.
-Ti deixame a min, meu neno.
Escribiu rápidamente un consentimento de matrimonio con dúas testimuñas: eu maila nai do noivo. A Pepiño no puxen porque non estaba dacordo co que alí se facía.
-Asinade todos.
-¿Quiere saber como firmo, condesa?
A de Vigo doulle a volta a folla e fixo un garabato que me deixou abraiada. As monxas da Compañía de María ensinan a facer signaturas ben grandes. Os de colexio público facemos signaturas pequeniñas. Non seremos nada, pero chegamos a moito se cremos e nos deixan.
¡Descubre una nueva forma de obtener respuestas a tus preguntas!
Entra en Yahoo! Respuestas.
