ENTRE A LÚA E UNHA LUMERADA
Cando chegou o momento da lumerada eu dormía. A miña sobriña sacudiume, pero non quisen despertar e non despertei.
-Deixaa dormir, Eva, que así quedan máis xardiñas pra nos -dixolle Uxío.
Eva obedeceu e deixoume dormir.
A min as xardiñas nunca me gostaron. Teñen moitas espiñas. Ademáis aquelas xardiñas non eran como as da miña terra. Olían máis a xurelos que a xardiñas.
Televisión non temos, pero radios sobrannos. En cada habitación hai dúas. Enchufei unha e escoitei as noticias.
-Dentro de cinco días se pondrá en órbitra el primer sátelite gallego. Lo financian los empresarios de la Comunidad Autónoma. Vamos a enrevistar a uno de ellos. Buenas noches, Alexandre...
Tireime da cama e corrin á cociña. Non había ninguén. Saín en camisón á horta para decirlles que Alexandre ía á lúa.
-¡Mamá!
O meu fillo tirouse no chan.
-¿Morreches, carallo? -sacudino-. Botalle ise viño enriba, Eviña.
O viño estaba quente. Dinlle un couce nas costas e empezou a berrar.
-Resucita, carallo, que non podes morrer antes de tomar posesión coma bispo.
-Mi madre en camisón delante de los vecinos del cura Jordi. ¿Qué habré hecho yo para merecer esto?
-¿I qué fixen eu para merecer un fillo parvo? ¿Sabedes a onde vai Alexandre? ¡A lúa! Dixeronno na Radio Nacional.
-¿Tes fiebre, tía? A pomada de San Joan que che dou Jordi era moi forte para ti.
-Só era unha limoada con unha pocua xinebra -excusouse Jordi-. Miña nai toma un par de vasos coa comida e non lle da fiebre.
-Tome iste té indio, duquesa -ofereceume unha rapaza con aire hippy-. O chai fai milagres nos corpos.
-¿De onde es ti, miña nena?
Resultou ser parente do meu asistento Pepe. O avó do meu asistento máis o avó da rapaza eran irmáns.
-Eu vivo en Ibiza. Nunca estiven en Monte Loureiro. O meu avó emigrou a Arxentina antes da guerra.
-Pois tes que coñecer a terra do teu avó. Estás convidada a Monte Loureiro.
-Grazas, duquesa, pero ata novembro non podo ir. Ando moi ocupada co negocio das abarcas.
Contoume que vendía abarcas no mercadillo das Dalias.
-¿Aínda non ten unhas abarcas, duquesa? Poña istas miñas.
-¡Non! Trocanse as sortes, e eu quero a miña sorte, o meu destino. Uxío vai ser bispo auxiliar de Palma.
Gabriela, que así se chamaba a moza, volveu a calzar as sandalias menorquinas. Dixo que ela tampouco cria trocar a súa sorte pola miña. Tiña un neno de tres anos que por nada do mundo cria que fora bispo.
-Eu son laica, duquesa.
-¿Qué relixión é isa?
-A do dreito natural.
Non preguntei máis. A relixión do dreito natural non ten bispos i non me interesa. O meu Uxío traiame unha bata. Deixeime vestir. Despois de todo ten razón o decir ca nai do bispo non pode sair da casa en camisón.
LIBROS
