Andrés sempre estaba metido en liortas para defender aos compañeiros ata que se decatou de que os amigos non lle tiñan a alta consideración que el pensaba. Volveuse desconfiado. Pensaba que os amigos se querían aproveitar de el. ¿Envexa? Quizáis. Dende que tiña parella xa no chamaban.
Volverono a chamar cando souperon que Andrés deixaba a Sabela. Uns deronlle o pésame, outros preguntáronlle se xa iniciara unha nova relación.
-Sí -díxolles-. Atopei outra divorciada e estou tolo por ela.
-Ti cambias máis de moza que de pantalóns.
-Alma é a definitiva.
Non o foi. A seguinte foi Iris, unha madrileña que deseñaba xoias. Despois veu Berta.
Con Berta sentou a cabeza.
-Vou ser pai -díxolle a un compañeiro de traballo.
O compañeiro nen sequera lle deu a noraboa. Era ben certo que o envexaban, carallo, pensou Andrés.
--------------------
Volverono a chamar cando souperon que Andrés deixaba a Sabela. Uns deronlle o pésame, outros preguntáronlle se xa iniciara unha nova relación.
-Sí -díxolles-. Atopei outra divorciada e estou tolo por ela.
-Ti cambias máis de moza que de pantalóns.
-Alma é a definitiva.
Non o foi. A seguinte foi Iris, unha madrileña que deseñaba xoias. Despois veu Berta.
Con Berta sentou a cabeza.
-Vou ser pai -díxolle a un compañeiro de traballo.
O compañeiro nen sequera lle deu a noraboa. Era ben certo que o envexaban, carallo, pensou Andrés.
--------------------
