Dixeronme ca duquesa era unha muller de costumes extranas pero nono quisen crer. A presunción de normalidade non se lle debe negar a ninguén. Eu dinlla á duquesa sin que ela ma pedira.
Foi na súa casa onde me atopei por primeira vez cun maiordomo. Era un home delgado, non moi alto e cun nome de persoaxe de tebeo. Chamabase Carpanta. Polo menos así o chamaba a duquesa.
Eu ía preparada pra compartir mantel cunha chea de xente. A duquesa habiame dito que cria presentarme a súa familia. Pero no inmenso salón só estaba a arístocrata ben enxoiada e peor pintada. As arrugas non teñen cura e as da duquesa rachaban a maquillaxe a regos.
-¿Quieres un bombón?
Collín o bombón e gardeino. Xa atoparía algún neno a quen darllo. A duquesa chamou a Carpanta. Cria que servira a cea.
-¿Onde están os seus convidados?
A duquesa sinaloume unha pantalla de plasma.
-Os meus fillos acompañanme dende a distancia. Iste é o maior. Hola, Jaime.
Foime presentando a toda a prole pola televisión. Sentinme coma se me presentaran os do telexornal. Disenlle a todos "encantada". Certamente estaba encantada. Era víctima do encanto da videoconferencia que cada vez se me asemellaba máis o telexornal non sei por qué.
Carpanta ía servindo prtos co cuño da fame. Nunca tan pocuca comida comera no Nadal. Un só langostino, unha lonchiña de samón Jabugo, unha folla de leituga, un rodete que sabía a peixe pero non soupen si era merluza ou un xurelo calquera. O postre foi tan probe que tiven que sacar o bombón do peto e comelo.
Eu tiña máis fame que Carpanta o dos tebeos. O Carpanta maiordomo ou xa comera ou non tiña fame ou queizais cando te matan de fame quedas vacinado contra as gañas de comer.
A duquesa lembroume que estaba alí pra recitalos meus poemas. Dende a televisón un alboroto de voces pedía un poema distinto. Alí había que inventar pra contentar ó persoal.
Achegeime o nacemento e acariciei ó Deus neno.
-Iste vai por ti, meniño, que eles no merecen.
Neno, non baixes ó mundo
ca panadería pechada
os brazos sen pan cansan
cando nadas polas mares
e se pola vida nadas
non veñas co peto fraco
que no Ceo diste mundo
hai que pagala entrada.
A duquesa di que lle doe a testa. Na televisión os convidados andan revolucionados. A noiva do fillo máis novo besa un crucifixo. Unha nora chamame comunista.
-Grazas.
-¿Gracias? Yo no le pago, señorita. Nos ha estropeado la nochebuena. Carpanta, acompaña a esta joven a la puerta.
-Non son señorita, duquesa. Son señora.
-¡Lo que hay que oir!
Da videoconferencia escaparon todos. Tiñalles outro poemiña preparado e ágora só me van a oubir a duquesa mailo Carpanta. Adicollo a él.
Na Noiteboa Carpanta
busca un poliño asado
por cociñas e tixolas
e non atopa nada.
Unha estrela anuncia
un meniño no pesebre
Carpanta non pode ir
a adorar ó Deus neno.
Se fora él ricachón
levarialle á duquesa
para que fixera dela
unha boa cociñeira.
A duquesa tirouse no sillón. Os da televisión apareceron berrando. Crian saber se morrera. Dixenlle ca alma da duquesa ía cara Deus.
-¡Las joyas! Jaime, vamos rápidamente.
-Las joyas son mías, Juana. Están en el testamento para mi.
A duquesa era unha morta calada. Estaba oubindo dende o seu cadáver vivo o reparto da herdanza nun "ti queres e eu tamén".
Ergeuse. Alisou o vestido vermello que lle chegaba ós zapatos.
-Estades deserdados -dixolles ós do televisor-. Carpanta é o meu herdeiro universal.
-¿Esa es mamá?
-Repitalles o testamento en castelán, duquesa.
-Dillo ti en verso, poeta, que por iso che vou a pagar.
Escoitade o testamento:
leiras, casas e castelos
para o fiel escudeiro
para os fillos non deixo
nin un real de peseta
para as noras e xenros
parin cinco churumbeles
para os netos e netas
grazas por vir hoxe a verme.
Carpanta é o herdeiro
de todo o que eu teño
casaremos pola igrexa
se atopamos un crego
e se non o atopamos
en pecado viviremos.
LLama Gratis a cualquier PC del Mundo.
Llamadas a fijos y móviles desde 1 céntimo por minuto.
http://es.voice.yahoo.com
