Ando estes días a preparalas vacacións do Nadal. Quero alonxarme de todo o que recorde festas tradicionais. Xa o intentei outras veces e fracasei. Descubrin co Nadal no Caribe é coma eiqui: felicitanche o ano novo ainda que non queiras. Tes que ser feliz a forza.
Unha amiga faloume maravillas dunha axencia de viaxes no centro da Coruña. Alí fun o sábado a mañán.
-Usted necesita unas navidades blancas, señora.
-Non, por favor. Non me fale do Nadal.
-Me refiero a unos días en la nieve.
A rapaza sacou dunha carpeta varios folletos cheos de montañas nevadas. empecei a miralo reloxo. Non ía a guantar moito rollo.
-¿Sabe usted esquiar? Si no sabe no importa. Es muy fácil. Se aprende en un plis plas. Nosotros tenemos profesores titulados en todas las estaciones de esquí a las que enviamos a nuestros clientes.
-Creo que non vou aprender. Despois de rematar a carreira xa non se aprende nada máis.
-Puede usted iniciarse en emociones fuetes.
-¿Non me diga?
A rapaza estaba convencidisíma de que eu estaba feita para todo tipo de deportes raros sobre os esquís. Faloume do helisquí, do esquí de travesía, do mushing e doutra cousa que chamou telmark.
Non merquei ningún paquete turístico dos moitos que me ofreceu pero saín ca moral nunha nube.
Imaxinarme descendendo por ladeiras non patas para cardíacos sen acabar cos osos no compoñedor é coma tomar unha botella de coñac dun trago. Bueno, debe ser. Eu nunca me emborrachei de licor pero o sábado saín da axencia de viaxes borracha de optimismo.
A ledicia duroume o resto do día. Sorríalle a todo o mundo, repartía apertas e bicos entre os amigos coma se me houbera tocado a lotería.
Pero todo o bó remata. Pola noite chegoume unha pesadilla de resaca.
Viame vestida con minifalda e botas brancas con tacóns de agulla moi aseitados para pasear pola Calle Real. Subía o número un en Catro Camiños e o chegar ó porto o bús trocabase en helicóptero. Eu berraba pero ninguén me facía caso. A xente seguía a conversar coma se nada pasase. Nen sequera me miraban. O helicóptero parou nun monte nevado. Pensei que era a Zapateira pero non. Aquela non era a miña Coruña, nin sequera era cidade nen pobo. Era un deserto de peñascos imposibles con neve coroados de brétema fría, moi fría.
A xente baixou. Eu quisenme amotinar soa pero non puiden. O buseiro, ágora piloto de helicóptero, votoume fota.
¿E ágora qué ía a ser de min?
Alí estaba a rapaza da axencia de viaxes cun impreso na man. Tiña que asignalo se cría un profesor titulado. Asignei non porque quisera mestre senon porque cria compaña.
-Tranquila, señora. Eu coñezo ben a zona.
-¿Estamos en Galicia? ¿Ainda non saímos de España? ¿Chegamos a Suiza? ¿Non estaremos en América?
Eu preguntaba pero o home non respostaba. A da axencia de viaxes doume unhas botas de goma. Dixenlle que nas cria. ¿Pra qué? Se vas a morrer, mellor facelo sobre uns tacóns de quince centímetros coma unha estrela de cine americano.
Volamos en grupo ladeira abaixo e non morremos. Deus fai miragres as veces.
Ágora pasamos do helisquí o esquí de travesía.
-Eu sí que vos vou a atravesar a vos a couces, desgraciados cabróns.
-Hable con educación, señora.
-A ver se non podo decir un taco antes de morrer, carallo.
A da axencia é moi fina. Tapa as orellas. Eu calo porque se non me oube é coma se non protestara. Ademáis hai que aforrar forzas.
Ágora subimos por un peñasco enrriba duns esquís máis lixeiros. ¡La madre que los pario! Non podo dos cadrís. Creo que estamos en Francia. Esto asemella ó Pirineo francés. ¿Funcionará ainda o teléfono das emerxencias? Marco como podo o 112.
-¡Felicidades, señora! Toda España se siente orgullosa de usted.
-¿De min?
-Estamos viéndola en la dos de Televisión Española.
-Vos estades bébedos. Eu eiqui morrendo e non hai quen me rescate destes que me pasean polo matadeiro.
Quedo sen cobertura. ¿Onde estou? Bueno, parece que me van a deixar sentar nun trineo. O malo é cos cans danme medo. Teñen máis dentes ca pelos. ¡Dios mío! ¿Non é ise o buseiro? Pois ahí vai de conductor de trineo. O demo o leve lonxe de min.
-¿Va bien, señora? Hemos elegido el mejor musher de toda Escandinavia para usted.
-Pois ainda que non elexirades tanto era o mesmo.
-¿Le gustan los perros nórdicos? Puede comprar uno por un módico precio.
-¡Non! Non quero nin can nin cadela.
-¿No ama usted a los animales?
-Eu só amo ós homes.
-¿Es usted ninfómana?
-Algo así.
Esta debe ser unha entrevista pro telexornal. Oxalá non o vexa miña nai porque se o ve e capas de ir o rexistro civil a darme de baixa do libro de familia.
Fanme baixar do trineo e volven a poñerme esquís. Sintome coma unha saltimbalqui do circo. Eu a istes denuncioos na primeira comisaría que atope e a miña amiga non lle volvo a falar na vida. Mira que fun parva o deixarme aconsellar por ela...
-Pra xirar ten que aseonllarse -dimo mestre.
-El telemark es estupendo. Es la modalidad de esquí que proporciona mayor libertad de movimientos.
Posi se hai libertade utilizoa. A min petame rezar e rezo. Deus ten que oubirme porque se non aparece ágora non aparece nin no Xuicio Final.
-¡Estamos en un país laico!
-¿Estamos en Francia?
-No. Esto es Sierra Nevada, la única estación de esquí española con pistas adecuadas para el telemark.
Entón xa sei a quen lle teño que rezar: a Virxe do Rocío. Inicio unha avemaría pero na remato. Eu son devota do Noso Señor Santiago. Falolle de ti e sempre me escoita.
Esta vez tamén o fai. Desperto. Estou na cama agarrada a almofada como a unha táboa de salvación.
LIBROS
