Hai só un ano a miña vida era moi distinta. Avións, tempo morto nos aeroportos, moito café bocadillos, pizza,… Non pensaba ser nai. Brais foi o resultado dunha noite de abrazos cómplices e risas nerviosas cun descoñecido. Eu non cria un fillo. Tiven medo, moito medo ao saber que nuns meses cegaría Brais, pero non pensei no aborto.
Un fillo.
Un fillo meu.
A idea empezou a excitarme, a emocionarme, e empecei a despedirme da miña antiga vida. Ía cumplirse un soño: ter un fillo.
Cambiei de traballo. Non cria arrastrar a un meniño polos aeroportos nin deixalo orfo. ¿Qué sería de Brais se me mataba unha bomba en Afganistán ou nalgunha outra guerra? Os meus compañeiros chamaronme tola por crer ser nai antes de reporteira das guerras do mundo. Eu tamén pensei que estaba tola ata que vin a Brais baixo a luz do hospital. ¡Un fillo! ¡Un fillo meu!
Unha bágoa de emoción caeu sobre a súa cabecita. Brais mamaba por primeira vez do meu peito. Éramos dúas metades tocándose. Brais apropiabase da teta. Eu apropiabame de Brais. Xa non era un deserto, unha muller soa. Era a nai de Brais.
O leite saía como o auga do grifo: sen dor. Lembreime da fonte que había preto da casa dos meus avós. Eu era como a fonte, Brais como o río que se ía enchendo d vivía de min. Vida, ali había vida, pensei, i sentinme empequenecida mirando ao meu fillo, ao meu meniño benquerido.
Chegou unha enfermeira decindo que non lle dera máis leite. levou a Brais a facerlle non sei qué proba. Aos nenos sempre lles fan probas. Volveu a traelo. Brais empezaba un ir e vir que non remataría ata que nos deron a alta.
Xa na casa, volvín a disfrutar da verdade de Brais e a deixalo disfrutar nos meus peitos cheos de leite para él. Brais quedaba moitas veces dormido coa boquita enganchada na teta. Eu deixabao estar. O meu neno estaba soñando preto do meu corazón de nai. Eu estaba a vivir un soño con el sobre o meu peito.
