Abro a porta e estou no inferno,
pecho a porta e nel sego
co corazón bate bate
o medo co sofremento.
Querenme matar en vida,
seganme as ás que ceibo,
poñen balados de pedras
dende o chan ata o teito.
Os fillos do demo son
ises que vivir non deixan,
sempre a carón da porta,
sempre vixiando as cadeas.
Xa non podo coa loita,
estou cansa dista guerra,
as miñas mans están brancas
como a neve sobre a terra.
Enviado desde Correo Yahoo!
La bandeja de entrada más inteligente.
