Eu, a poeta

Son eu a que enche o serán de poesía, a que sementa verbas no deserto, a que pranta froles que non nacen, a que recolle nada e moito e tanto pouco.   Son eu o silencio levado polas pernas, a boca que fala pola man, a agonía que morre pero vive, a loita da tinta por pasar.   Son eu isa que cres chamada Miss Derrota, isa que aínda segue a súa loita, isa que vai ceibe pola rúa, isa que cala, isa que escoitas, ista. Eu. A poeta.